Bιβλίa 34-36
2733 (11.5.1943)
Νόμοι. . .
Τάξη ανάλογα με το θέλημα του Θεού. . .
Τελειότητα. . .
Ο,τι ειναι ορατο στον ανθρωπο μαρτυρει συγκεκριμενους νομους, κατι που ομως το θεωρει αυτονοητο ο ανθρωπος γιατι δεν γνωριζει τιποτε αλλο. Το γιγνεσθαι και το περασμα ολων των πραγματων μπορουν δηλ. να ερευνιουνται στις διαφορετικες φασεις τους, δηλ. ο ανθρωπος ξερει για το καθε περιστατικο, για την αναπτυξη και το γιγνεσθαι ολων των πραγματων που του ειναι ορατα, οταν τους δινει σημασια. Αυτοι οι νομοι αρα διευκολυνουν την ερευνα στους ανθρωπους, αφου απο αυτους μπορουν να συμπεραινουν και πανω στα συμπερασματα τους μπορουν και παλι να χτιζουν τις γνωσεις τους.
Οι ανθρωποι ομως μονο διεισδυουν στους φυσικους νομους, εξερευνουν μονο οτι ετσι ειναι τα πραγματα, οχι ομως γιατι ειναι ετσι οπως ειναι. Θεωρουν μεν τη φυσιολογικη συνεπεια τον σκοπο η το στοχο του αιτιου, δεν ξερουν ομως οτι και το αιτιο και ο σκοπος του καθε νομου ειναι πνευματικος, οτι η πνευματικη αναπτυξη ειναι η προυποθεση ολου του φυσικου και των νομων του.
Η πνευματικη ζωη επισης εξελισσεται αναλογα με συγκεκριμενους νομους, δηλ. ισχυει μονο ενα θελημα στο πνευματικο βασιλειο, και αναλογα με αυτο το θελημα γινεται η πνευματικη επιδραση σε ολο το συμπαν, στο επιγειο και στο πνευματικο βασιλειο. Και αφου αυτο το θελημα εχει ως ταιρι αξεπεραστη σοφια, πρεπει και να ειναι μονιμο, δηλ. δεν μπορει να αλλαζει συνεχεια, γιατι αυτο δεν θα συμφωνουσε με την αξεπεραστη σοφια του Θεου.
Και για αυτο στο πνευματικο βασιλειο επισης η συνεχης αναπτυξη βασιζεται σε συγκεκριμενους νομους, και πρεπει να το καταλαβουμε αυτο καθαρα πνευματικα, οτι ολα συμβαινουν αναλογα με μια ταξη που ανταποκρινεται στο θελημα του Θεου και οτι το πνευματικο βασιλειο ειναι για αυτο η προσωποποιηση της τελειοτητας οταν το πνευματικο υποτασσεται σε αυτη την ταξη, δηλ. οταν εχει υιοθετησει το θελημα του Θεου.
Η επιγεια δημιουργια ειναι μια ιδεα του Θεου που εχει γινει μοφρη, η οποια εχει ως σκοπο να εγκαταστησει το ατελες πνευματικο στη Θεικη ταξη. Πρεπει να διανυσει την πορεια μεσα απο ολα τα εργα της δημιουργιας, δηλ. πρεπει να ενταχτει στη Θεικη ταξη αναγκαστικα γιατι δεν μπορει να ανατρεπει τους νομους της φυσης, οπως και ο ανθρωπος καθ εαυτος δεν μπορει να τα καταφερει, ουτε μεσω εργων καταστροφης, που ειναι παραβιαση της Θεικης ταξης, κατα του θεληματος του Θεου. Αλλα δεν ειναι ικανος να ανατρεπει η να ακυρωνει φυσικους νομους.
Και στο πνευματικο βασιλειο το πνευματικο μπορει μεσω της αντιστασης του να αποκλεισει τον εαυτο του απο τη Θεικη ταξη, δηλ. να μεινει μακρια απο τον Θεο κατα τη δικη του θεληση. Τοτε ομως δεν θα ειναι ποτε τελειο, δηλ. δεν θα μπορεσει να ανηκει στο πνευματικο βασιλειο που σημαινει μακαριοτητα και πληρης αρμονια, γιατι το θελημα του Θεου και η Θεικη ταξη κυβερνουν εκεινο το βασιλειο, αλλα το πνευματικο αυτο θα απομονωθει και παρολα αυτα θα αναγκαστει απο το Θεικο θελημα να περασει την αναπτυξη του υπο συγκεκριμενους νομους, οσπου να ενταχτει τελικα εθελοντικα στη Θεικη ταξη.
Τα δημιουργηματα της φυσης στη γη ειναι η καλυτερη αποδειξη για το οτι ολα οσα αντιστεκονται στο Θεικο φυσικο νομο πρεπει να περνουν. Οι νομοι της φυσης ειναι αμειλικτοι, και οπου τα οντα δεν τους δινουν σημασια θα ακολουθει θανατος και διαλυση τις περισσοτερες φορες. . .
Και αυτο γινεται για να συνειδητοποιησει και ο ανθρωπος οτι τιποτα δεν ειναι αυθαιρετο, αλλα οτι ενα θελημα κυριαρχει τα παντα, το οποιο εκδηλωνεται στο καθε εργο της δημιουργιας, δηλ. στους νομους του και το οποιο πρεπει να το σεβονται ολα τα οντα. . . Και οτι αυτοι οι νομοι εχουν ως αιτιο την πιο βαθια σοφια και την αγαπη του Θεου, γιατι ειναι κατα καποιον τροπο η προυποθεση της τελειοτητας. . . Αμην
Η χάρη της ενσάρκωσης ως άνθρωπος. . .
Οι λιγοτεροι ανθρωποι καταλαβαινουν οτι η ζωη στη γη ειναι χαρη για εκεινους και οτι πρεπει να χρησιμοποιησουν αυτη τη χαρη, αλλιως δεν θα εκτιμησουν αυτη τη χαρη και θα χασουν πολλες ευλογιες. Δεν μπορουν ομως να δικαιολογουνται με αγνοια, και για αυτο πρεπει να αναλαβουν ευθυνη για τη περιφρονηση της χαρης. Στον καθε ανθρωπο υποβαλλονται αυτες τις πληροφοριες, και ο καθε ανθρωπος μπορει να χρησιμοποιησει τη νοηση του και να συλλογιστει αυτα που του υποβληθηκαν, και με τη σοβαρη του θεληση προς το καλο και το σωστο θα εχει και τις σωστες σκεψεις σχετικα με τον σκοπο της επιγειας ζωης. Αλλα η θεληση του ειναι ελευθερη, κι ετσι μπορει να αρνηθει τις σωστες σκεψεις, μονο που θα πρεπει να αναλαβει ευθυνη για τη λανθασμενη θεληση του.
Η χαρη της ενσαρκωσης στη γη ειναι το τελος μιας ατελειωτης περιοδου αναπτυξης της ψυχης. Η διαρκεια της ανθρωπινης ζωης στη γη ειναι πολυ μικρη συγκριτικα με αυτη τη μακρυνη περιοδο αναπτυξης πριν, και παρολα αυτα ειναι καθοριστικη για ολοκληρη την αιωνιοτητα. Η επιγεια ζωη ως ανθρωπος ειναι χαρη, αφου ο Θεος δινει στους ανθρωπους την ευκαιρια να αποβαλουν το καθε δεσμο απο πανω τους και να γινουν εντελως ελευθεροι, και δινει στον αδυναμο ανθρωπο το καθε δυνατο βοηθημα για να πετυχει το στοχο του.
Και οι ανθρωποι δεν αναγνωριζουν αυτη τη χαρη και για αυτο δεν την εκτιμουν ως χαρη, ως ενα δωρο που το παρεχει η αγαπη του Θεου στα πλασματα Του για να τα οδηγησει στο φως απο τη νυχτα του πνευματος. Οι ανθρωποι περνουν τις χαρες αδιαφορα. Zουν τη ζωη τους μεν, αλλα με τελειως λανθασμενο τροπο. Λαχταρουν ο,τι θα επρεπε να ξεπερασουν και περιφρονουν ο,τι θα επρεπε να επιδιωξουν, και ετσι δεν μπορουν να ωριμασουν, αλλα σταματουν την αναπτυξη τους, αν μαλιστα δεν αναπτυσσονται οπισθοδρομικα.
Και η προηγουμενη ατελειωτη περιοδος αναπτυξης στη γη ηταν ματαια, και η χαρη της ενσακρωσης ως ανθρωπος δεν του απεφερε προοδο, αλλιως θα ευχαριστουσε τον Θεο περα απο καθε οριο για το οτι ο Θεος του χαρισε την επιγεια ζωη. Μονο εκεινος που την αναγνωριζει ως χαρη θα χρησιμοποιησει αυτη τη χαρη και θα σημειωσει επιτυχια για την ψυχη του. Η ζωη στην αιωνιοτητα δεν μπορει ακομα να παρουσιαστει στον ανθρωπο, αλλιως θα κινδυνευε η ελευθερη θεληση να γινει ανελευθερη. Πρεπει ο ανθρωπος να αναπτυχτει στα υψη τελειως χωρις πιεση, κι εχει στη διαθεση τουαμετρητες δυνατοτητες, αμετρητα βοηθηματα, τα οποια ειναι ολα χαρες που θα επρεπε να του διευκολυνουν τη ζωη του στη γη.
Ολες αυτες τις χαρες τις παρεχει ο Θεος στους ανθρωπους στην μεγιστη αγαπη Του. Αλλα η πιο μεγαλη χαρη ειναι οτι η ψυχη ειχε την ευκαιρια να ενσαρκωθει στον ανθρωπο, οτι της δινονται ολες οι ευκαιριες, οτι εχει τωρα, μεσω της ενσαρκωσης αυτης, τη δυνατοτητα να ενωθει με τον Θεο, οτι φροντιζεται συνεχεια απο οντα του φωτος, τα οποια μπορουν να τη βοηθουν να πετυχει τον στοχο.
Και οταν αδιαφορει ο ανθρωπος αυτη τη μεγαλη χαρη, παλι θα χασει αλλες χαρες, και θα ζησει την επιγεια ζωη του ματαια, δηλ. δεν θα επιδιωξει το μοναδικο στοχο, την ενωση με τον Θεο. Θα ζησει μονο τη κοσμικη ζωη, θα χρησιμοποιησει για αυτη τη ζωτικη δυναμη που του εισρει απο τον Θεο καιθα αδιαφορησει την ψυχη του. Κι ετσι η ενσαρκωμενη στον ανθρωπο ψυχη κανει καταχρηση της χαρης της ενσαρκωσης και θα πρεπει να αναλαβει ευθυνη μπροστα στον Θεο. . . Αμην
Μετάδοση σκέψεων από το βασίλειο του φωτός στη γη. . .
Μεσω της μεταδοσης σκεψεων απο το βασιλειο του φωτος στη γη μπορουν να διαδιδονται εξαιρετικες γνωσεις στον ανθρωπο με εναν τροπο που δεν φαινεται καθολου υπερφυσικος. Και οι ανθρωποι ουτε που σκανδαλιζονται απο αυτο γιατι νομιζουν οτι οι ιδιοι εχουν δημιουργησει τετοιες σκεψεις. Και παρολα αυτα ενεργουν τα οντα του πνευματικου βασιλειου, αλλιως ο ανθρωπος θα ηταν εντελως χωρις σκεψεις. . . εκτος απο τις καθαρα επιγεις σκεψεις, που ειναι μονο λειτουργιες των σωματικων οργανων.
Ο ανθρωπος δεν ξερει τι ειναι η σκεψη. Θεωρει τον εαυτο του δημιουργος της καθε σκεψης, αλλα ειναι μονο δεκτης των εκπομπων των οντων στον αλλον κοσμο. Η σκεψη ειναι αρα το αιωνιο ρευμα δυναμης, το οποιο μαλιστα μπορει να εχει καλη η κακη ενεργεια, αναλογα με τη θεληση του ανθρωπου. Οπως στη γη οι ανθρωποι προσπαθουν να ανταλλαξουν σκεψεις, ετσι και τα οντα του αλλου κοσμου προσπαθουν να εκφραστουν, και μπορουν να το κανουν μονο μεσω σκεψεων, αφου η διανοητικη δραστηριοτητα ειναι η ουσιαστικη ζωη τους.
Η πραγματικη σκεψη απο ανθρωπο σε ανθρωπο γεννιεται πρωτο στην καρδια πριν να την εκστομησει ο ανθρωπος. Και μεσα στην καρδια πρεπει να βαλθει πρωτο απο εκεινες τις πνευματικες δυναμεις. Μιλα δηλ. πρωτο, κατα καποιον τροπο, το ον του αλλου κοσμου με τον ανθρωπο, αλλα οχι ακουστα αλλα μονο διανοητικα, και αναλογα με τη θεληση του ανθρωπου αυτος χρησιμοποιει τις σκεψεις. Αναλογα με το βαθμο ωριμοτητας των δοτων θα ειναι και το περιεχομενο των σκεψεων που διαδιδονται στον ανθρωπο.
Τα οντα του φωτος μεταδιδουν βαθια πνευματικες γνωσεις στον ανθρωπο και τον διαφωτιζουν σε ολα τα ερωτηματα και στις αμφιβολιες που εχουν σχεση με τον Θεο και την αιωνιοτητα. Του δινουν πληροφοριες για το πραγματικο τους καθηκον στη γη. Μοιραζουν μονο την πιο καθαρη, φωτεινη αληθεια γιατι ειναι πολυ κοντα στον Θεο.
Οντα ομως που δεν εχουν ακομα φτασει σε αυτον τον βαθμο ωριμοτητας, που ειναι ακομα ανηξερα γιατι ειναι ατελη, προσπαθουν και αυτα να μεταδιδουν τις σκεψεις τους στους ανθρωπους, γιατι ολα τα οντα νιωθουν την αναγκη να εκφραστουν. Αυτες οι σκεψεις ομως δεν ειναι αληθεια αφου τα οντα αυτα δεν γνωριζουν την αληθεια και, επηρεασμενα απο αντιπαλα στον Θεο οντα, εχουν λανθασμενες σκεψεις. Και για αυτο προσπαθουν να σπρωχνουν τις σκεψεις του ανθρωπου σε μια κατευθυνση που ανταποκρινεται μαλλον στον αντιπαλο του Θεου. Οδηγουν τις σκεψεις σε κοσμικα πραγματα γιατι ξερουν καλυτερα για τετοια πραγματα.
Αρα οι κοσμικες σκεψεις επισης επηρεαζονται απο τα οντα του αλλου κοσμου. Τα διανοητικα οργανα τις υποδεχονται και τις επεξεργαζονται αμεσως, ενω οι πνευματικες σκεψεις γεννιουνται στην καρδια, γιατι τοτε πνευμα του φωτος μιλα σε πνευμα του φωτος. . . γιατι το πνευμα μεσα στον ανθρωπο, η Θεικη σπιθα, παραλαβαινει τα μηνυματα των οντων του φωτος και τα διοχετευει μετα απο την καρδια στο εγκεφαλο, οπου η θεληση του ανθρωπου τα εντασσει μεσα στις αλλες σκεψεις του. Παντα προκειται για ανταλλαγη σκεψεων απο τον αλλον κοσμο στη γη, ποια οντα ομως εκφραζονται, αυτο το καθοριζει ο ιδιος ο ανθρωπος μεσω της θελησης του.
Οταν ο ανθρωπος λαχταρα τον κοσμο ειναι προσβασιμος για την επιρροη των οντων που ενδιαφερονται ακομα για τα κοσμικα πραγματα και που εχουν για αυτο μονο λιγες πνευματικες γνωσεις, και οταν μιλουν για τις τελευταιες, διοχετευουν στον ανθρωπο μονο λανθασμενες σκεψεις. Απο την αλλη μερια, ο ανθρωπος που επιθυμει την αληθεια, η επιδιωξη του οποιου ειναι οι πνευματικες γνωσεις, θα λαβει μηνυματα μονο απο φορεις της αληθειας. Εκεινα τα οντα θα μεταδωσουν τη δυναμη τους σε μορφη σκεψεων, και ο ανθρωπος πρεπει να γινει σοφος αν προσεχει τετοιες σκεψεις. Αφου δεν προηρθαν απο τον ιδιο.
Η σκεψη ειναι πνευματικο αγαθο, αρα κατι αφθαρτο, κατι που δεν τελειωνει με τον θανατο του ανθρωπου αλλα που συνεχιζει να υπαρχει στο πνευματικο βασιλειο, μονο περιεχοντας αληθεια η πλανη αναλογα με τη θεληση και τον τροπο ζωης του ανθρωπου. Και τις δυο (την αληθεια και την πλανη) τα οντα του αλλου κοσμου προσπαθουν να τις μεταδιδουν στη γη επηρεαζοντας τη σκεψη του ανθρωπου. . .
Αμην
2742(16.5.1943)
Θρησκευτικές οργανώσεις. . .
Το εφήμερο. . .
Η ολοκληρη καταπτωση των θρησκευτικων οργανωσεων δεν ειναι πια μακρια. Ηδη οι ανθρωποι βρισκονται παρα πολυ μακρια απο τις πνευματικες επιδιωξεις, και τα θρησκευτικα ιδρυματα για αυτους δεν εχουν πια πολλη σημασια, και οταν μεσω κοσμικων μετρων διαλυθουν, οι ανθρωποι δεν θα αντισταθουν αλλα θα υποστηριξουν εκεινα τα μετρα μεσω σιωπηλης ανοχης.
Μονο εκεινοι οι ανθρωποι θα αντισταθουν που, αν και θρησκοι, δεν ειναι ακομα αρκετα εσωτερικοι ωστε να καταλαβουν οτι η πνευματικη αναπτυξη δεν εξαρταται απο ανθρωπινα ιδρυματα. Αφου αυτα δινουν ακομα παρα πολλη σημασια σε εξωτερικα πραγματα, σε παραδωσιακες πραξεις, που ειναι για αυτα η προσωποποιηση θρησκευτικων αισθηματων. Δεν εχουν ακομα εμβαθυνει ακρετα βαθια στις πνευματικες γνωσεις, αλλιως θα εμεναν ασυγκινητοι απο τετοια μετρα, τα οποια μπορουν μαλιστα να καταστρεφουν το εξωτερικο τσοφλι, ποτε ομως τον εσωτερικο πυρηνα. Αφου αυτος μπορει πολυ καλυτερα να φτανει στην ωριμοτητα του χωρις το τσοφλι, που ειναι ετσι και αλλιως μονο ανθρωπινο εργο και δεν βοηθα πολυ την πνευματικη αναπτυξη. Οι πολλες οργανωσεις δεν μπορουσαν να σημειωσουν μεγαλες πνευματικες επιτυχιες, αφου η ανθρωποτητα εχει γινει ολο και πιο στενομυαλη, παρολα αυτα τα ανθρωπινα ιδρυματα, αρα η καταργηση εκεινων δεν θα εχει ως αποτελεσμα μειωση της πνευματικης αναπτυξης.
Απο την αλλη μερια θα διευκρινιστει το ποσο ο καθενας θα αποφασισει να κανει πνευματικες προσπαθιες, αφου μονο αυτο εχει σωστη αξια μπροστα στον Θεο. Στους ανθρωπους πρεπει να παρουσιαστει η πιστη σε εναν στοργικο, σοφο και παντοδυναμο Δημιουργο και στο θελημα Του, πρεπει να τους κηρυχτουν οι Θεικες εντολες. . .
Και για να γινει αυτο πραγματι δεν χρειαζονται οργανωσεις οπως δημιουργηθηκαν απο τουςανθρωπους. Αυτα τα διδαγματα μπορουν να κηρυσσονται στους ανθρωπους παντα και παντου, οταν υπαρχει ενας ανθρωπος που εχει γνωσεις και που θελει με αγαπη να μεταδωσει τις γνωσεις του στον συνανθρωπο. Αν ομως οι ανθρωποι ειναι τελειως απροσιτοι σε τετοια διδαγματα, θα χαθουν στα αυτια τους, οπως αντιθετα ο προθυμος ανθρωπος θα ειναι επιδεκτικος και θα προσπαθει παντα να ακολουθει τα διδαγματα.
Η ανθρωποτητα του σημερινου καιρου ομως γυριζει την πλατη της σε ολα τα πνευματικα, και οχι τελευταια γιατι δεν της αρεσουν αυτες οι κοσμικες−εκκλησιαστικες οργανωσεις, γιατι βλεπουν σε εκεινες μονο το ανθρωπινο εργο και ο πυρηνας, που θα δικαιολογουσε εκεινα τα ιδρυματα, μενει κλειστος για τους ανθρωπους. Τα ιδρυματα δινουν παρα πολυ σημασια στα εξωτερικα και συνεπως γινεται προσπαθεια να καταστραφουν αυτα που δεν αρεσουν στον ανθρωπο.
Ολα θα γινουν θυμα των κοσμικων μετρων, ακομα και οι προσπαθειες να διαδοθει η αληθεια θα εμποδιστουν, κατι που ειναι σημαδι για την ανθρωποτητα χωρις πνευμα, η οποια δεν θελει να συμφωνησει πια σε τιποτα που βρισκεται εξω απο το επιγειο. Και ομως ο Θεος θα επιτρεψει ολες αυτες τις ανθρωπινες παραβιασεις αφου απο την αλλη μερια ειναι καταλληλες να προκαλεσουν τις σκεψεις των ανθρωπων.
Και αυτη η ανοχη του Θεου θα ειναι πετυχημενη με εκεινους τους ανθρωπους που ηταν ακομα παρα πολυ χλιαροι και εξωτερικοι και που τωρα ειναι αναγκασμενοι να παρουν θεση. Ακομα οι καιροσκοποι ειναι χωρις τη δικη τους αποψη, τοτε ομως θα περπει να υποστηριξουν τους εαυτους τους, πρεπει να διευκρινισουν τη σχεση τους με τον Θεο εκτος απο μια οργανωση, πρεπει οι ιδιοι να ψαξουν τον δεσμο με τον Θεο, και ο τροπος ζωης τους πρεπει να ειναι αναλογος με το θελημα του Θεου, το οποιο ειναι αρκετα γνωστο στον καθε ανθρωπο και το οποιο μονο πρεπει να το εκπληρωσουν οι ανθρωποι για να νιωσουν ενωμενοι με τον Θεο και να ανηκουν στην εκκλησια Του, οι οποια δεν πρεπει να την καταλαβαινουμε κοσμικα αλλα πνευματικα.
Οι ανθρωποι πρεπει να αναμενουν μεγαλες αλλαγες αφου ο καιρος της αποφασης κοντευει, και ολα οσα ανηγγειλε ο Θεος με λογια και στη Γραφη πρεπει να εκπληρωθουν πρωτο. . . "δεν θα μεινει πετρα πανω στην αλλη. . .", τιποτα δεν θα μεινει απο ο,τι υπαρχει, γιατι ανθρωποι τα δημιουργησαν και ανθρωπινο εργο ειναι εφημερο. . . Αμην
Βοήθεια του Θεού. . .
Χάρη. . .
Εθελοντική χρησιμοποίηση. . .
Ο ανθρωπος με κοσμικη διαθεση δεν χρησιμοποιει τη χαρη του Θεου. Την εχει στη διαθεση του οπως ολοι οι αλλοι ανθρωποι, αλλα δεν τη χρησιμοποιει, δεν την επιθυμει και για αυτο δεν τη ζητα. Το να ειναι ο ανθρωπος μεσα στη χαρη του Θεου σημαινει οτι του παρεχονται ολα τα μεσα για την αναπτυξη της ψυχης, δηλ. οτι θα βρισκει παντα και παντου βοηθεια που θα κανει δυνατον την ωριμανση της ψυχης.
Ο ανθρωπος με κοσμικη διαθεση ομως δεν επιδιωκει την ωριμοτητα της ψυχης, και συνεπως δεν δινει σημασια στα βοηθηματα, δεν τα εχει αναγκη, μενει αδιαφορος απεναντι στη χαρη του Θεου, και χωρις τη βοηθεια του Θεου ειναι παρα πολυ αδυναμος για να πετυχει τον στοχο του στη γη. Θα περασει συνεχεια ολες τις ευκαιριες που θα προωθουσαν την ψυχη του.
Αλλα ακομα και αν ο ανθρωπος δεν χρησιμοποιει τη χαρη του Θεου, ο Θεος δεν θα τον αφησει να στερειθει τα αναγκαια, δηλ. δεν αποσυρεται εντελως απο εκεινον αφηνοντας τον χωρις τη χαρη Του, αλλα κατα τη διαρκεια ολης του της ζωης ξανα και ξανα θα πλησιασει τον ανθρωπο, ξανα και ξανα θα του δειξει τον σωστο δρομο, θα οδηγησει κοντα του τους υπηρετες Του, δηλ. κατα καποιον τροπο ξανα και ξανα του προσφερει τη χαρη Του γιατι θελει να κερδισει τον ανθρωπο για τον Εαυτο Του. Αλλα πρεπει να γινει δραστηρια η ελευθερη θεληση του ανθρωπου αποδεχοντας τη χαρη, αν ο ανθρωπος θελει να πετυχει πνευματικα. Πρεπει συνειδητα να χρησιμοποιησει τη βοηθεια του Θεου.
Τις περισσοτερες φορες ομως οι ανθρωποι με κοσμικη διαθεση ειναι χωρις την παραμικρη πιστη, και συνεπως δεν θα χρησιμοποιησουν κατι που βασιζεται μονο στην πιστη. Δεν ζητουν βοηθεια γιατι οι ιδιοι δεν πιστευουν οτι την εχουν αναγκη και γιατι δεν αναγνωριζουν καμια δυναμη που θα μπορουσε να τους βοηθησει οταν εχουν αναγκη βοηθεια. Δεν καταλαβαινουν τη πνευματικη αναγκη τους, η επιγεια ζωη τους φτανει εντελως, και χρησιμοποιουν την καθε ζωτικη δυναμη για την κοσμικη τους ανεση. Η πνευματικη τους αναπτυξη ομως ειναι τοσο πολυ μακρια απο τη σκεψη τους ωστε να μην χρησιμοποιησουν την παραμικρη δυναμη για αυτην και ουτε που αισθανονται την ελλειψη δυναμης τους, και συνεπως δεν ζητουν βοηθεια και συνεπως δεν καταλαβαινουν τη βοηθεια οταν τους προσφερεται μεσω διαφωτισης απο ανθρωπους που εχουν γνωσεις.
Αφου η καθε προσπαθεια ενος ανθρωπου που εξασκειται πνευματικα να ωθησει τον κοσμικο συνανθρωπο στον ιδιο δρομο της πνευματικης επιδιωξης ειναι ηδη χαρη. Ειναι βοηθεια που τη στελνει ο Θεος μεσω ενος ανθρωπου, οταν ο Ιδιος δεν εκδηλωνεται φανερα για να μην θεσει σε κινδυνο τη θρησκευτικη ελευθερια του ανθρωπου. Οταν ομως ο ανθρωπος αρνειται, τοτε δεν εχει αποδεχτει τη χαρη του Θεου, την εχει περιφρονησει και θα μεινει στο ιδιο χαμηλο πνευματικο επιπεδο, γιατι στην κατασταση του χωρις πνευμα πρεπει να του προσφερθει δυνατη βοηθεια και γιατι χωρις τετοια δεν θα μπορεσει ποτε να ξεπερασει την αγαπη του για τον κοσμο, η οποια ομως ειναι εμποδιο για πνευματικες επιδιωξεις.
Αμην
Η κατάσταση των παιδιών του Θεού. . .
Η δραστηριότητά τους στον άλλο κόσμο. . .
Ο ανθρωπος πρεπει να επιδιωξει να προχωρησει και να μην παραμεινει στο ιδιο επιπεδο αναπτυξης. Του δοθηκε η μικρης διαρκειας ζωη στη γη για να κατορθωσει την τελειοτητα. Πρεπει να ωριμασει η ψυχη του για να αποβαλει τα τελευταια της δεσμα. Ο ανθρωπος που δεν εχει συνειδητοποιησει αυτο, που κλειδωνεται μπροστα στις γνωσεις αυτες οταν του προσφερονται, δεν χρησιμοποιει τη ζωτικη τουδυναμη στη γη για τον πραγματικο σκοπο, και για αυτο ζει ματαια την επιγεια ζωη του. Αν και θα εχει ευκαιρια να ωριμασει στον αλλον κοσμο, δεν θα μπορεσει να καλυψει ποτε πια τον χαμενο χρονο στη γη, αφου η πνευματικη επιτυχια μιας επιγειας ζωης που χρησιμοποιηθηκε σωστα ειναι πολυ διαφορετικη απο εκεινη που μπορει να την κατορθωνει η ψυχη στον αλλον κοσμο μεσω κοπιαστικης ανοδου.
Ενας τροπος ζωης στη γη αναλογα με το θελημα του Θεου θα αποφερει στην ψυχη την κατασταση του παιδιου του Θεου, μπορει να φτανει στην υψηλοτερη τελειοτητα στη γη, μπορει να διαμορφωνεται σε ον του φωτος που μπορει να απολαμβανει ολες τις χαρες της αιωνιας ζωης. . . Το να γινει ενα ον παιδι του Θεου ειναι δυνατον μονο για εκεινα τα οντα που διενυσαν τη ζωη στη γη εκπληρωνοντας πιστα τις εντολες του Θεου, εξασκωντας ανιδιοτελη αγαπη προς τον πλησιον αναλογα με το θελημα του Θεου και μεσα στη μεγαλη αγαπη προς τον Θεο. Η κατασταση του παιδιου του Θεου ειναι η προσδοκια για ολα τα δικαιωματα του παιδιου, και το παιδι του Θεου εχει δημιουργησει ξανα τη σωστη σχεση με τον Θεο, οπως ηταν στην αρχη. . .
Το ον θα μπορει να δημιουργει και να διαμορφωνει απο τη δικη του δυναμη, θα ειναι τελειο οπως ειναι τελειος ο Πατερας στον ουρανο. . . Ποτε δεν θα φτασει σε τετοιο βαθμο ον που δεν εζησε στη γη αναλογα με το θελημα του Θεου και που να μην εχει ετσι αναπτυχτει στα υψη. Μπορει μαλιστα να διορθωσει την ελλιπη κατασταση του στον αλλον κοσμο, μπορει και τοτε να δουλεψει στον εαυτο του και να γινει δεκτης του φωτος και της δυναμης, δηλ. μπορει να φτασει σε υψηλο βαθμο μακαριοτητας, αλλα η δραστηριοτητα του στον αλλον κοσμο ειναι πολυ διαφορετικη απο ο,τι εκεινη των σωστων παιδιων του Θεου. . .
Αυτα παραλαβαινουν τη δυναμη αμεσως απο τον Θεο και το πληθος του φωτος τους ειναι αφανταστο. . . Η θεληση τους ειναι ιδια με την πραγματοποιημενη πραξη, γιατι με τη δυναμη που ρεει κοντα τους απο τον Θεο καταφερνουν ο,τι θελουν και αρα μπορουν να δημιουργουν και να διαμορφωνουν οπως ο Θεος, ειναι τα ιδια μερος του Θεου, που προηρθαν απο τη δυναμη Του και που εχουν γυρισει ξανα στην Αρχικη Δυναμη, και που εχουν γινει παρα πολυ δυνατα αγγελικα οντα μεσωτης ενοποιησης με την Αρχικη Δυναμη, γιατι η θεληση και η σκεψη τους εχουν μεινει και για αυτο ειναι ελευθερα οντα του φωτος συνειδητα για τον εαυτο τους, τα οποια ενεργουν τωρα παρα πολυ δημιουργικα. Η καθε σκεψη γινεται πραξη γιατι ειναι αναλογη με το θελημα του Θεου, και η δυναμη για την πραγματοποιηση ειναι παντα στη διαθεση τετοιων οντων.
Η δημιουργια και διαμορφωση προκαλει την πιο μεγαλη ευτυχια στα οντα, αφου η βαση της ειναι επισης η βαθια αγαπη, η αγαπη προς το αναπολυτρωμενο, στο οποιο τα πνευματικα οντα του φωτος, τα παιδια του Θεου, δινουν και παλι καινουριες δυνατοτητες για την απολυτρωση πλαθοντας συνεχεια καινουριες δημιουργιες ως περιβληματα για το αναπολυτωρομενο πνευματικο, για να αναπτυχτει στα υψη.
Τα παιδια του Θεου ειναι διαπερασμενα απο την πιο βαθια σοφια, ο σκοπος και ο στοχος του καθε εγργου δημιουργιας τους ειναι γνωστοι, και ξερουν για το βαθμο ωριμοτητας του καθε οντος που μπορει να ενσαρκωθει μεσα στη δημιουργια στη γη, και δηλ. ξερουν επισης για τα πιο σκοπιμα μεσα για την ωριμανση. Και μπορουν τα ιδια να χρησιμοποιουν το καθε μεσο, μπορουν να το θελουν και επισης να το ολοκληρωνουν, μπορουν να προκαλουν να γινει εργο η καθε σκεψη, ειναι τελειως ανεμποδιστα στη δημιουργια τους, παντα γεματα απο τη δυναμη του Θεου, και η θεληση τους ειναι ιδια με το θελημα του Θεου. . .
Κι εχουν πληρη αρμονια μεταξυ τους, γιατι παντου στο βασιλειο του φωτος υπαρχει η αγαπη, που ειναι η δυναμη απο τον Θεο. Η αγαπη του Θεου διαπερνα σαν ακτινοβολια ολα τα οντα και τα παρακινει να ειναι ολο και πιο δραστηρια, παρακινει τα οντα του φωτος να πλησιασουν το ενα το αλλο, να ενοποιηθουν, και αφου ολα ειναι εμψυχομενα απο μια θεληση ιδια με το θελημα του Θεου να διαμορφωνουν καινουριες δημιουργιες για να απολυτρωσουν το ατελες, ασταματητα η Θεικη δυναμη ρεει μεσα στο συμπαν. Προκαλει συνεχεια καινουριες δημιουργιες, τις οποιες τα οντα του φωτος τις υποδεχονται ως σκεψεις του Θεου και τις εκπληρωνουν, και οι οποιες για αυτο μαρτυρουν την αξεπεραστη σοφια του Θεου και τη μεγιστη αγαπη Του, γιατι οι δημιουργοι και διαμορφωτες των οποιων, ειναι σε πιο στενο δεσμο με τον Θεο και παντα εκπληρωνουν το θελημα Τουκαι στη γη και στον αλλον κοσμο. . .
Αμην
2748 (21.5.1943)
Πνευματική εξάρτηση. . .
Θρησκευτικά διδάγματα σε εξαναγκασμό. . .
Ανταμοιβή ή τιμωρία. . .
Οι ανθρωποι καταληγουν σε πνευματικη εξαρτηση οσο επιτρεπουν σε συνανθρωπους να τους σπρωξουν σε μια πνευματικη κατευθυνση που απαιτει απο εκεινους αδιαμαρτυρητη αποδοχη των διδαγματων της, που αρα στερει του ανθρωπου την πνευματικη ελευθερια του. Ειναι ενταξει να λαβειο ανθρωπος γνωση μιας πνευματικης κατευθυνσης, αλλα χωρις εξαναγκασμο θα επρεπε να μπορεσει να χρησιμοποιησει το καθε διδαγμα που του εχει προσφερθει. Πρεπει να μεινει ανεπηρεαστος και να αποφασισει τελειως ελευθερα υπερ η κατα ενος διδαγματος.
Δεν πρεπει να θιχτει η πνευματικη ελευθερια, και ο ανθρωπος θα μεινει σε πνευματικη ελευθερια οσον καιρο δεν επηρεαζεται σε καμια κατευθυνση μεσω εξαναγκασμου η απειλων να αποφασισει. Μολις απειλειται με χρονικες η αιωνιες τιμωριες, η αποφαση του εχει ηδη επηρεαστει ακαταλληλα καθ οσον θα την παρει κινουμενος απο φοβο, και τοτε δεν θα εχει αξια μπροστα στον Θεο.
Πρεπει μεν να παρουσιαστει στον ανθρωπο το αποτελεσμα μιας ορθης καθως και μιας λανθασμενης πορειας στη γη, αλλα ποτε δεν πρεπει να χρησιμοποιηθουν για αυτο η εκφρασεις τιμωρια η ανταμοιβη, αλλα πρεπει να του εξηγηθουν οτι ειναι στη δυναμη του να διαμορφωσει ωρεα η αβασταχτη τη ζωη του στον αλλον κοσμο, οτι δηλ. ο ιδιος καθοριζει την κατασταση στην αιωνιοτητα μεσω του τροπου ζωης του, οτι μπορει μονος του να δημιουργησει ασυγκριτα ωρεα κατασταση, οτι μπορει ομως και μονος του να προξενησει στον εαυτο του πενηχρη, βασανιστικη μοιρα μεσω της θελησης του. Ποτε ομως δεν πρεπει να του εξηγηθει οτι η μοιρα του στον αλλον κοσμο θα ειναι τμωρια η ανταμποιβη του Θεου. . . αφου ποτε ο ανθρωπος δεν πρεπει να επιδιωξει να ανεβει στα υψη για την ανταμοιβη, καθως και ποτε δεν πρεπει να καθορισει τη θεληση και την πραξητου το γενονος οτι φοβαται τιμωρια.
Μολις ομως οι σκεψεις του ανθρωπου οδηγουνται μεσω θρησκευτικων διδαγματων με τετοιον τροπο ωστε να ζησει τη ζωη του υπο μια καποια πιεση, ωστε δηλ. να εκπληρωσει προδιαγεγραμμενες πραξεις η δραστηριοτητα αγαπης μονο γιατι του παρουσιαστηκαν ως καθηκοντα, γιατι η παραλειψη τις του παρουσιαστηκε ως αμαρτια που θα του προξενησει τιμωριες στην αιωνιοτητα. . . οταν μεσω της εκπληρωσης τετοιων πραξεων προσπαθει να κατορθωσει ανταμοιβη στην αιωνιοτητα, τοτε οι πραξεις του δεν μπορουν πια να θεωρουνται ελευθερη θεληση, αλλα ο ανθρωπος μαλλον βρισκεται σε πνευματικη εξαρτηση, η οποια τον κανει να εκπληρωσει, συμφωνο με τις προδιαγραφες, ο,τι απο μονος του θα επρεπε να κανει, χωρις να φοβαται τιμωρια και χωρις επλπιδα για ανταμοιβη.
Πρεπει ο ανθρωπος παντα να λαμβανει υποψη οτι βριστεκαι σε αναπολυτρωμενη κατασταση, απο την οποια θα επρεπε και μπορει να απελευθερωθει αν εχει τη θεληση να το κανει, οτι αυτος ον ιδιος δημιουργει τη μοιρα του στην αιωνιοτητα, οτι ποτε ο Θεος δεν θα τον τιμωρησει η θα τον ανταμειψει για αυτο που θα επρεπε να κανει η να παραλειψει για τη δικη του απολυτρωση. Ο Θεος αφηνει στον ανθρωπο πληρη ελευθερια, και τιμωρια η ανταμοιβη ηδη θα ηταν περικοπη της ελευθεριας για τη θεληση του ανθρωπου. Αυτος ο ιδιος διαμορφωνει τη μοιρα του κατα τη θεληση του, και μονο αυτο πρεπει να του παρουσιαστει, οτι η επιγεια ζωη εχει αποτελεσματα στην αιωνιοτητα, για να μην ζησει ανευθυνα τη ζωη του. . .
Οταν ομως υπαρχει πνευματικη πιεση η ελευθερη θεληση αποκλειεται καθ οσον αντικαθιστιεται απο φοβο η ελπιδα, και τοτε οι καλες πραξεις δεν μπορουν να αξιολογηθουν ως δραστηριοτητα αγαπης, αφου η τελειως ελευθερη θεληση ειναι πρωτος ορος για τετοια. Η καθε καλη πραξη πρεπει να βασιζεται στην αγαπη, και η αγαπη δεν οριζεται ουτε απο φοβο ουτε απο ελπιδα για πλεονεκτημα.
Για αυτο πρεπει μονο να κηρυσσεται αγαπη στους ανθρωπους, ποτε ομως δεν πρεπει να απαιτειται αναγκαστικα δραστηριοτητα αγαπης, κατι που γινεται ομως στην περιπτωση οπου οι πραξεις και η θεληση του ανθρωπου καθοριζονται απο απειλη χρονικων η αιωνιων τιμωριων. Η αγαπη δεν ξυπνιεται απο καμια πιεση. . . πρεπει να εξελισσεται στην καρδια και να παρακινει τον ανθρωπο σε ολα οσα σκεφτεται και κανει, τοτε η θεληση θα μεινει ελευθερη, και η ενεργεια και η σκεψη του θα εξουν αξια μπροστα στον Θεο. . .
Αμην
Οι δρόμοι του Θεού είναι συχνά αδιανόητοι. . .
Οι δρομοι του Θεου ειναι συχνα αδιανοητοι στους ανθρωπους. . . Η σοφια και η αγαπη Του τους σχεδιαζει για τους ανθρωπους ετσι ωστε να ειναι καταλληλοι για τη σωτηρια των ψυχων τους, αλλα ο ανθρωπος δεν ειναι ικανος να το αναγνωριζει, βλεπει μονο τα βασανα, οχι ομως την ευλογια των βασανων, και δεν βλεπει ουτε το στοχο, αλλα τα ματια του ειναι καρφωμενα στον δρομο,που συχνα φαινεται αβατος. Βλεπει τις πετρες που εμποδιζουν τη διελευση του και μουρμουριζει και παραπονιεται γιατι ο Θεος τον κανει να παρει αυτον τον δρομο. Και παρολα αυτα ο ανθρωπος θα επρεπε να λαβει υποψη οτι η σοφια και η αγαπη του Θεου τον κανουν να παρει εκεινον τον επιγειο δρομο τον οποιο εχει αναγκη η ψυχη του. Αφου ο Θεος ξερει και για την κατασταση ωριμοτητας του ανθρωπου και για το αποτελεσμα του καθε γεγονοτος σε εκεινον, κι ετσι διοργανωνει τα παντα με τετοιον τροπο ωστε να ειναι συχνα αδιανοητο στους ανθρωπους. . .
Οταν ο ανθρωπος απο μονος του κινδυνευει να χαθει ο Θεος επεμβαινει, και αυτο για τη σωτηρια του, αφηνοντας ομως ακομα την ελευθερη θεληση στον ανθρωπο καθ οσον αυτος δεν χρειαζεται οπωσδηποτε να παρει τον δρομο που ο Θεος του προδιαγραφει, αλλα μπορει να πορευτει κατα τη θεληση του, μονο που οδηγειται τοσο φανερα ωστε να επρεπε να αναγνωρισει μια ανωτερη ηγεσια αν προσεχει το καθε γεγονος γυρω του. Αν ειναι θρησκος θα αφησει τον εαυτο του στη Θεικη ηγεσια χωρις αντισταση, και τοτε δεν θα απαιτησει, αλλα θα υποταχτει αφοσιωμενα στο θελημα του Θεου. Θα παει τον δρομο τον οποιο του προδιαγραφει ο Θεος, και τελικα θα καταλαβει τη σοφια και την αγαπη του Θεου, οταν, στο τελος της επιγειας ζωης του και ωριμασμενος στην ψυχη του θα κανει ανασκοπηση της πορειας του στη γη.
Με θαυμασιο τροπο ο Θεος συχνα οδηγει κοντα τον εναν ανθρωπο στον αλλον για να βοηθησουν ο ενας στον αλλον στην ανοδο προς τα απανω πνευματικα επιπεδα, γιατι ο ενας εχει αναγκη τον αλλον στην αναπτυξη του. Φροντιζει να ζησουν μαζι την επιγεια ζωης τους για να τους δωσει την ευκαιρια να προωθησουν ο ενας τον αλλον με υπηρετικη αγαπη. Οδηγει τους ανθρωπους σε καθε λογης καταστασεις, στις οποιες μπορουν να ωριμασουν, και παντα θα τους ειναι αδιανοητο οσο δεν αναγνωριζουν την πνευματικη τους αναπτυξη ως σκοπο της επιγειας ζωης, αφου συχνα φαινεται οτι ο Θεος καταστρεφει την ευτυχια των ανθρωπων. . . αλλα μονο τοτε που οι ανθρωποι κινδυνευουν να καταστραφουν απο την επιγεια ευτυχια, δηλ. οταν δεν λαμβανουν υποψη αρκετα την ψυχη τους, οταν η γη τους φερνει την εκπληρωση των λαχταρων τους.
Και για αυτο τις περισσοτερες φορες ο ανθρωπος θα πρεπει να θυσιασει επιγεια ευτυχια για χαρη της ψυχης του, και η μοιρα του θα ειναι συχνα τοσο παραξενη ωστε να του ειναι δυσκολο να πιστεψει σε εναν Θεο της αγαπης και της σοφιας. Αλλα η πνευματικη αναπτυξη εινει στοχος και σκοπος της επιγειας ζωης, και οπου κινδυνευει αυτη, οπου δεν επιδιωκεται, οι ανθρωποι συχνα χρειαζονται σκληρες επεμβασεις απο την πλευρα του Θεου. . .
Οι δρομοι Του ειναι συχνα γεματοι πετρες και αγκαθια, αλλα οδηγουν στα υψη χωρις αμφιβολια. Και ευλογημενοι εκεινοι που επιτρεπουν στον Θεο να τους σπρωξει σε τετοιους δρομους χωρις αντισταση και που τους διανυουν ωσπου να φτασουν στο τελος παρα ολα τα εμποδια. Μπορουν σε καθε στιγμη να γυρισουν στο φαρδυ, ευπροσιτο δρομο, δηλ. μπορουν να διαμορφωσουν την πορεια τους στη γη κατα την ελευθερη θεληση τους, αλλα ο Θεος οργανωνει τα γεγονοτα στη ζωη του ανθρωπου ετσι ωστε να χρειαστει ο ανθρωπος παρα πολυ μεγαλη δυναμη για να τα υπερνικησει αν θελει να αποφυγει την ενεργεια του Θεου. Οταν ομως αφηνει τον Θεο να τον οδηγησει μπορει να παρειπολυ πιο σκληρο δρομο, αλλα παντα με την υποστηριξη του Θεου κι ετσι θα πετυχει τον στοχο του. Αφου μεσω της σκληροτητας της μοιρας του θα βρει πιο ευκολα τον Θεο αν ακομα ειναι μακρια Του, και τοτε θα υπερνικησει το καθε εμποδιο και θα καταλαβει γιατι επρεπε να παρει αυτον τον δρομο. Θα μαθει και θα καταλαβει οτι παντα ενεργει μονο η αγαπη και η σοφια του Θεου, οι οποιες καθοριζουν τη μοιρα του καθενα για να σωθουν οι ψυχες απο την αιωνια καταστροφη. . . Αμην
Έμπρακτη αγάπη και προσευχή είναι μέσα της χάρης. . .
Ειναι το πιο αποτελεσματικο μεσο της χαρης το οτι ο ανθρωπος ασκειται στην αγαπη, αφου η δραστηριοτητα αγαπης θα του αποφερει αμετρητη δυναμη, και η δυναμη του Θεου ειναι μια χαρη που αναποφευκτα θα οδηγει τον ανθρωπο στην τελειοτητα. Οταν ο ανθρωπος ασκειται στην αγαπη σημαινει οτι επισης επιδιωκει την ενωση με τον Θεο, Που ειναι ο Ιδιος η Αγαπη, και οσα οντα απαιτουν να πανε κοντα στον Θεο θα πιαστουν απο Εκεινον και θα λαβουν τη Χαρη Του. Πρεπει ο ανθρωπος να δινει αν θελει να παιρνει. . . πρεπει να δινει αγαπη αν θελει παλι να παιρνει αγαπη απο τον Θεο.
Και η χαρη του Θεου ειναι αποδειξη της αγαπης Του, που ειναι στη διαθεση ολων των ανθρωπων, οσο θελουν να την αποδεχτουν. Και την προθυμια τους θα την αποδειξουν μεσω δραστηριοτητας αγαπης, η οποια θα τους ασφαλισει υπερβολικη χαρη. Αλλο μεσο της χαρης ειναι η προσευχη, η οποια και παλι αποδειχνει την προθυμια του ανθρωπου να επιδιωξει τον Θεο. . . η οποια μαρτυρει την ανημπορια και την αδυναμια του, στην οποια ο ανθρωπος απευθυνεται στον Θεο για την υποστηριξη Του, για δυναμη η χαρη. . .
Οποιος φωναζει τον Θεο για να παρει τη βοηθεια Του για την πορεια του στη γη, οποιος εμπιστευεται σε Εκεινον σε ολη την αδυναμια του, εκεινον θα τον τραβηξει ο Πατερας στον ουρανο κοντα στην καρδια Του γεματος συμπονια και αγαπη, θα τον φροντισει, θα του στειλει δυναμη για ναμπορεσει να εκπληρωσει το θελημα του Θεου, θα μεινει παντα κοντα του με τη χαρη Του, και αρα η ζωη του θα ειναι δραστηριοτητα αγαπης γιατι η αγαπη του Θεου παροτρυνει τον ανθρωπο να ενεργησει με αγαπη, γιατι η δυναμη του Θεου ειναι η ακτινοβολια της αγαπης Του, η οποια και παλι προκαλει αγαπη.
Η αγαπη και η προσευχη ειναι τα πιο αποτελεσματικα μεσα της χαρης, τα οποια διευκολυνουν την πορεια του ανθρωπου στη γη και του ασφαλιζουν πληρη επιτυχια για την ψυχη του. Αφου ο Θεος ο Ιδιος ειναι μαζι με εκεινους που ζουν στην αγαπη και που προσφευγουν στην προσευχη, που αρα βρισκονται στην πιο εντονη ενωση με Εκεινον και τους οποιους για αυτο ο Θεος δεν θα αφηνει ποτε χωρις βοηθεια, γιατι ανηκουν σε Εκεινον, γιατι τον λαχταρουν και αρα εχουν βρει πισω σε Εκεινον απο τον Οποιον ξεκινησαν.
Ο Θεος ομως διαθετει τη χαρη Του και σε εκεινους που ειναι ακομα μακρια Του συνεχεια οδηγωντας τους σε ευκαιριες οπου θα μπορεσουν να αποκτησουν χαρη, δινοντας τους συνεχεια δυνατοτητες να προσφυγουν σε Εκεινον η να ενεργησουν με αγαπη. . .
Ωστοσο δεν αναγκαζει τους ανθρωπους αλλα τους επιτρεπει να αποφασισουν ελευθερα αν θελουν να χρησιμοποιησουν η οχι τη χαρη που ερχεται κοντα τους. Η αγαπη και η χαρη του Θεου θελουν να πιανουν ολους τους ανθρωπους, αλλα πρεπει να ειναι προθυμη η ανθρωπινη θεληση να τις χρησιμοποιησει, αλλιως δεν μπορει να ερθει κοντα στον ανθρωπο η χαρη του Θεου, παρολο που την εχει στη διαθεση του αμετρητα.
Ανθρωποι που δεν εχουν δεσμο με τον Θεο μεσω δραστηριοτητας αγαπης η συνειδητης προσευχης δεν εχουν ακομα την αισθηση για να νιωθουν τη χαρη του Θεου, αφου ο,τι ερχεται απο τον Θεο ειναιαντιληπτο μονο μεσα στην καρδια. Η δυναμη του Θεου παντα παροτρυνει μονο την καρδια να γινει δραστηρια στην αγαπη, και μονο τοτε η ζωτικη δυναμη ενεργοποιγειται για να εκτελεσει ο ανθρωπος αυτο στο οποιο τον παροτρυνει η καρδια του. Κι ετσι η καθε χαρη ειναι μεσο για την εσωτερικη πνευματικη τελειοποιηση. . .
Ειναι η χαρη βοηθημα για την ανοδο των ψυχων και για αυτο τη νιωθουν μονο εκεινοι που επιδιωκουν να ανεβουν. . . Οι αλλοι ομως την αδιαφορουν, κανουν πως δεν ακουν οταν η φωνη της καρδιας τους μιλα και θελει να τους παροτρυνει να ενεργησουν με αγαπη. . . οταν δηλ. η χαρη του Θεου θελει να ερθει κοντα τους, κλεινουν τον εαυτο τους και δεν τη χρησιμοποιουν, και συνεπως δεν μπορει να εχει αποτελεσμα σε εκεινους.
Ο ανθρωπος ομως δεν μπορει να φτανει στην πνευματικη τελειοτητα χωρις τη χαρη του Θεου, και για αυτο ο βαθμος ωριμοτητας της ψυχης του θα μεινει χαμηλος οσο ο ανθρωπος δεν χρησιμοποιει τη χαρη του Θεου. . . οσο δεν παρακαλα τον Θεο να μπορεσει να την παραλαβει και οσο δεν αποκτα τη χαρη του Θεου μεσω ενθερμης δραστηριοτητας αγαπης. Αφου αυτα ειναι τα πιο αποτελεσματικα μεσα της χαρης, τα οποια αναποφευκτα οδηγουν τον ανθρωπο στα υψη, τα οποια εγγυουν την τελειοποιηση του. . .
Αμην
Μετάπλαση της γης. . .
Νεα γη. . .
Νόμος του χρόνου. . .
Με ποιον τροπο θα γινει η μεταπλαση της γης οι ανθρωποι της σημερινης εποχης δεν μπορουν να το καταλαβουν. Και για αυτο τους φαινεται αδυνατον οτι ανθρωποι αυτης της γης θα επρεπε να ζησουν στην καινουρια γη, ακομα και αν τους ειναι κατανοητο η αφαιρεση των πιστων. Οι ανθρωποι αυτης της γης μονο αποδεχονται οσα εχουν ως βαση τους φυσικους νομους. Κατα τη διαρκεια της μεταπλασης της επιφανειας της γης ομως το θελημα του Θεου θα ενεργησει με εναν τροπο που θα ηταν αδιανοητος για τον ανθρωπο εφοσον τον βιωνε, δηλ. εφοσον μπορουσε να δει τη διαδικασια.
Θα ειναι κατα καποιον τροπο μια μεταμορφωση που δεν θα εξαρτηθει απο χρονο και χωρο αφου το θελημα, η δυναμη και η εξουσια του Θεου θα ειναι δραστικες εκτος απο των φυσικων νομων. Θα ειναι μεν μια συνεχης εξελιξη, η οποια ομως θα διαδραματιστει σε ενα χρονικο διαστημα που για τονανθρωπο θα σημαινε αδιανοητη ταχυτητα. Αφου χωρος και χρονος υπαρχουν μονο για τα ατελη πνευματικα οντα και προπαντος για το πιο αναπτυγμενο αλλα ατελες ον , τον ανθρωπο. . .
Οταν ομως ο ιδιος ο ανθρωπος δεν θα υπαρχει πια. . . οταν οι μονοι ζωντανοι ανθρωποι θα εχουν αφαιρεθει απο τη γη. . . ο νομος του χρονου επισης δεν θα υπαρχει πια, και αρα ο Θεος θα μπορεσει αμεσως να κανει το θελημα Του πραξη, αν αυτο ανταπορκινεται στη σοφια Του. Θα μπορεσει δηλ. να βαλει τις σκεψεις Του ως δημιουργηματα μεσα στον κοσμο, θα μπορεσει να δεσει μεσα στα δημιουργηματα το πνευματικο που αντιτασσεται στο θελημα Του, ετσι ωστε τα δημιουργηματα εκεινα να ειναι καταλληλα για την αναπτυξη του πνευματικου, και θα μπορεσει να φροντισει να εμφανιστουν αυτες οι δημιουργιες μεσα σε μια στιγμη, αφου το θελημα Του και μονο θα φτασει.
Ο Θεος ο Ιδιος ειναι ο νομοθετης μεσα στην ατελειωτη δημιουργια Του, και οι νομοι Του βασιζονται στην αξεπεραστη σοφια Του. Παντα ομως ο σκοπος των νομων ειναι η ωριμανση του πνευματικου, και για αυτο το πνευματικο πρεπει να υποτασσεται στους Θεικους νομους οσο θα επρεπε να ωριμασει. Οταν ομως μια περιοδος απολυτρωσης εχει φτασει στο τελος της με τη Δευτερα Παρουσια, με την οριστικη διαχωριση του πνευματικου που επιδιωκει τον Θεο απο το πνευματικο που αντιτασσεται στον Θεο, το τελευταιο θα δεθει και παλι στη μορφη ενω το πρωτο θα μπορεσει να εγκαταλειψει τη μορφη και μονο μεσω της σοφιας και του θεληματος του Θεου θα κρατησει ακομα για εναν καιρο την εξωτερικη μορφη του με σκοπο την ιδρυση ενος καινουριου ανθρωπινου γενους . .
Το καινουριο δεσιμο μεσα στη μορφη ομως δεν θα χρειαστει καθολου χρονο γιατι δεν θα γινει μπροστα στα ματια των ανθρωπων, οι οποιοι μεν θα βιωσουν την καταστροφη της παλιας γης, οχι ομως τη μεταπλαση εκεινης. Σε εκεινους ομως θα εχει αφαιρεθει η αισθηση του χρονου ετσι ωστε να μην ειναι καθολου σιγουροι για το ποσο χρονο θα εχει περασει ωσπου να εχουν προστεθει και παλι στην καινουρια γη. Δεν θα τους εχει αφαιρεθει η αναμνηση της παλιας γης, και για αυτο θα καταλαβουν την εξουσια και τη δυναμη του Θεου και την αγαπη Του, και θα Τον εγκωμιασουν και επαινησουν και θα Του ειναι αφοσιωμενοι σε βαθια ευγνωμοσυνη. Θα καταλαβουν τα θαυματα της καινουριας δημιουργιας μεσω της βαθιας πιστης τους, δηλ. θα ξερουν οτι τιποτα δεν ειναι αδυνατον για τον Θεο, και για αυτο θα αποδεχτουν τα παντα με παιδικη καρδια, γιατι μεσω της αγαπης θα βρεθουν στη σωστη σχεση ενος παιδιου με τον Πατερα και θα αναγνωρισουν τη δημιουργια και την ενεργεια Του. . .
Η πιστη τους θα ειναι τοσο βαθια ωστε να βρουν την εξηγηση για ολα τα θαυμασια στην παντοδυναμια, σοφια και αγαπη του Θεου, και αρα τιποτα δεν θα τους φαινεται αδυνατον. Δεν θα εχουν αμφιβολιες, δεν θα συλλογιστουν η αναρωτηθουν πως εγινε το εργο μεταπλασης και ποσο χρονο χρειαστηκε ο Θεος για να το εκτελεσει, αλλα θα θεωρησουν τα παντα θελημα του Θεου που πηρε μορφη, γιατι εχουν γινει σοφοι μεσω της πιστης και της αγαπης τους και γιατι θα θεωρησουν καιτην καινουρια δημιουργια αυτο που ειναι . . . περιβλημα του πνευματικου που ειναι ακομα αναναπτυγμενο και που πρεπει να ωριμασει. Και οποιος τα ξερει αυτα, για εκεινον τιποτα δεν ειναι πια θαυμασιο αφου βρισκει στον σκοπο της δημιουργιας την εξηγηση για το καθε περιστατικο. . .
Αμην
Νέα λυτρωτική εποχή. . .
Παραδεισένια κατάσταση. . .
Εκ νέου πόλεμος. . .
Ενας καιρος των πιο μεγαλων συγχυσεων θα αντικατασταθει απο εναν καιρο της πιο μεγαλης ειρηνης αφου ολα οσα θα ζησουν με ελευθερη θεληση θα ειναι υπερ του Θεου, δηλ. η θεληση τους θα ανταποκριθει στο θελημα του Θεου, και για αυτο δεν θα χρειαστουν ουτε βασανα ουτε πονους ως μεσα εκπαιδευσης. Θα ειναι στην αγαπη και αρα κοντα στον Θεο. . . και το να ειναι ενα ον κοντα στον Θεο σημαινει ειρηνη και ομονοια και κατασταση μακαριοτητας ηδη στη γη. Και αυτη θα ειναι η αρχη μιας καινουριας εποχης απολυτρωσης, στην οποια ο αντιπαλος του Θεου δεν θα εχει ακομα επιρροη στους ανθρωπους, γιατι θα ειναι δεμενος επι πολυ χρονο. Θα ειναι παραδεισενια κατασταση γιατι οι ανθρωποι θα εχουν γνωση της αληθειας, γιατι η πιστη και η αγαπη θα τους εχει αποκτησει γνωσεις και γιατι θα ειναι ευτυχισμενοι στην αναγνωριση της αληθειας. Το καθε περιστατικο στη γη θα τους ειναι κατανοητο, θα εχει καταργηθει η πλανη, οι ανθρωποι θα ακουν τη φωνη του Θεου μεσα τους, που θα τους εκπαιδευει και περισσοτερο, και η αγαπη τους για τον Θεο θα αυξηθει και θα εκφραστει μεσα σε ανιδιοτελη αγαπη προς τον πλησιον. Και αυτη η αρμονικη κατασταση θα εχει μεγαλη διαρκεια. . .
Τα δημιουργηματα στη γη θα ειναι ομως και παλι φορεις του πνευματικου που θα επρεπε να αναπτυχτει, και αρα θα πρεπει και να του δωσουν ευκαιριες για υπηρετηση. Και για αυτο τα καινουρια δημιουργηματα θα διαλυονται και θα αλλαζουν μεσα τους ιδια με τα δημιουργηματα της παλιας γης, για να απελευθερωσουν το πνευματικο μεσα τους, για να μπορεσει να παρει αλλη μορφη. Συνεπως οι ανθρωποι της καινουριας γης θα πρεπει επισης να ασχολουνται με συγκεκριμενες εργασιες για να προωθουν αυτη τη συνεχη αναπτυξη του πνευματικου.
Το πνευματικο ομως θα ειναι ακομα πολυ ανωριμο και θα ενοχλησει τους ανθρωπους, δηλ. θα προσπαθησει να προσελκυσει πανω του το νου των ανθρωπων, και αν οι ανθρωποι επηρεαστουν απο το ανωριμο πνευματικο θα απομακρυνθουν απο τον Θεο. Θα ειναι αυτοι μονο οι ακολουθουμενες γενιες, οι ψυχες των οποιων θα περιεχουν ακομα ανωριμες ουσιες και οι οποιες για αυτο θα πρεπει και παλι να πολεμησουν περισσοτερο για να φτασουν στην πνευματικη ωριμοτητα.
Η αναγνωριση του Θεου θα ειναι θολωμενη αναλογα, οι ανθρωποι εκεινοι δεν θα ειναι εντελως μακρια απο τον Θεο, αλλα δεν θα ειναι πια ικανοι να ακουν τη φωνη Του καθαρα, γιατι οι αισθησεις τους θα αρχισουν να διχαζονται γιατι δεν θα ειναι πια σταμμενες αμεριστα προς τον Θεο αλλα θα αποσπαστουν απο τα επιγεια πραγματα, και αυτο θα εχει ως αποτελεσμα σκοτεινιασμα του πνευματος τους. Και τοτε ο αντιπαλος του Θεου θα εχει και παλι επιρροη στις ψυχες των ανθρωπων, και η μαχη για το πνευματικο θα αρχισει εκ νεου, μια καινουρια εποχη απολυτωρσης θα ξεκινησει, ενας καινουριος αγωνας του φωτεινου κοσμου κατα του απειλητικου σκοταδιου και αναλογα και πιο δυσκολη ζωη στη γη για τους ανθρωπους που θα κινδυνευουν να χαθουν στην υλη. . .
Ο Θεος μεν θα μιλα συνεχεια στους ανθρωπους και θα τους εξηγει το θελημα Του, αλλα οσο περισσοτερο οι ανθρωποι θα επιδιωκουν την υλη, τοσο λιγοτερο θα ακουσουν τη Θεικη φωνη, και αρα θα απομακρυνθουν απο Εκεινον. Η Θεικη αγαπη ομως θα τους τραβα κοντα Της ξανα και ξανα, και ξανα και ξανα θα τους πλησιαζει για να τους κανει δυνατον την τελικη απολυτρωση απο τη μορφη, η οποια μεν δεν θα ειναι κατορθωτη χωρις αγωνα, και για αυτο ο Θεος θα παραχωρησει στον αντιπαλο Του και παλι εξουσια πανω στις ψυχες των ανθρωπων, στις οποιες ομως στον ιδιο βαθμο θα διαθεσει τη δυναμη Του για να αντισταθουν στον αντιπαλο.
Αυτη θα ειναι περιοδος απολυτρωσης μικροτερης διαρκειας, γιατι το πνευματικο θα πρεπει να διανυσει την επαναπορεια του στη γη κατω απο ιδιαιτερα δυσκολες συνθηκες, θα πρεπει αρα να πληρωσει την αντιστασιακη του θεση πολυ περισσοτερο απο ο,τι στην παλια γη, και για αυτο θα αποφασισει πιο γρηγορα να εγκαταλειψει αυτη την αντισταση. Συνεπως θα διανυσει ολο και πιο γρηγορα την καθε ακολουθη περιοδο αναπτυξης και αναλογα θα μπορεσει πιο γρηγορα να ξαναενσαρκωθει ως ανθρωπο.
Αλλα και αυτη η ζωη ως ανθρωπος θα του αποφερει την οριστικη απολυτρωση μονο τοτε εαν αποδειξει την εγκαταληψη της αντιστασης μεσω συνεχους δραστηριοτητας αγαπης, για την οποια θα εχει και παλι πολλες ευκαιριες. Αφου οσον καιρο η γη ειναι ο τοπος διαμονης και ο σταθμος εκπαιδευσης του πνευματικου, αυτο το πνευματικο θα εχει και την ευκαιρια να φυγει απο τη γη ως τελειωποιημενο ον του φωτος. Αλλα το ιδιο το πνευματικο θα αποφασισει για το ποσο χρονο θα θελησει για να φτασει στο στοχο του, γιατι το πνευματικο ως ανθρωπος ειναι εξοπλισμενο με ελευθερη θεληση και μπορει να τη χρησιμοποιει με καλο η και με κακο τροπο. . . Αφου η καινουρια γη θα εχει τις ιδιες απαιτησεις στον ανθρωπο . . . να απολυτρωθει μεσω της αγαπης προς τον Θεο και προς τον πλησιον. . .
Αμην
Θέλημα του Θεού και ανοχή του Θεού. . .
Ματαια η θεληση του ανθρωπου πολεμα το θελημα του Θεου. Η θεληση του ανθρωπου ειναι ελευθερη μεν, δηλ. μπορει ο ανθρωπος να θελει, αλλα δεν μπορει παντα να εκτελει ο,τι θελει. Και αραδεν θα μπορεσει ποτε με τη δυναμη της θελησης του να κατορθωσει κατι αν ο Θεος δεν το θελει. Αφουτα παντα πρεπει να υποκυπτουν στο θελημα Του, το θελημα Του κυριαρχει ουρανο και γη, και το θελημα Του δεν θα μπορεσει ποτε να ξεπεραστει απο την ανθρωπινη θεληση.
Αλλα τις περισσοτερες φορες το θελημα του Θεου δεν αντιτασσεται στην ανθρωπινη θεληση, ουτε εμποδιζει τον ανθρωπο να εκτελεσει τη θεληση του. Τοτε ο ανθρωπος θα μπορεσει να εκτελεσει τη θεληση του, αλλα θα πρεπει και να αναλαβει ευθυνη για ο,τι εκτελεσε. Ο,τι θελει ο Θεος ειναι παρα πολυ σοφο και για αυτο παντα καλο. Ο,τι θελει ο ανθρωπος μπορει να το επιτρεψει ο Θεος, δεν χρειαζεται για αυτο ομως να ειναι παντα καλο. Και για αυτο πρεπει να διακρινουμε το θελημα του Θεου απο την ανοχη του Θεου, αφου ο,τι επιτρεπει ο Θεος θα εχει ως αφορμη παντα τη θεληση του ανθρωπου και μεσα σε αυτο λειπει συχνα η σοφια καθως και η αγαπη.
Δηλ. κατα καποιον τροπο ο Θεος δινει τη συναινεση Του σε ελαττωματικη προθεση. Σε προθεση το κινητρο της οποιας δεν θα ειναι ουτε η αγαπη ουτε η σοφια και η οποια για αυτο πρεπει να ειναι αντιθετη στο θελημα του Θεου. Ο Θεος την επιτρεπει αλλα δεν την επιδοκιμαζει με τιποτα. Αν ομως αντετασσε το θελημα Του, η ελευθερη θεληση του ανθρωπου ποτε δεν θα μπορουσε να ενεργησει, και αρα ο Θεος δεν θα την αναγνωριζε. Απο την αλλη μερια ομως δεν θα μπορουσε ποτε να ζητησει το λογο απο τον ανθρωπο, γιατι τοτε ο ανθρωπος δεν θα μπορουσε ποτε να εκτελεσει κατι κακο, και θα επρεπε να κανει το καλο αναγκαστικα αφου ο Θεος θα τον εμποδιζε να κανει το αντιθετο.
Και για αυτο στη γη μπορει να υπαρξει το πιο μεγαλο χαος, και ο Θεος δεν θα λαβει μετρα οσο η ιδια η ανθρωπινη θεληση δημιουργησε αυτο το χαος, αφου ο Θεος με την ανοχη του αποσκοπει να καταλαβει μονος του ο ανθρωπος και να αλλαξει τη θεληση του, να υποταχτει στο θελημα του Θεου και να γυρισει μονος του στη Θεικη ταξη, δηλ. να προσαρμοσει τη θεληση του στο θελημα του Θεου και να ενεργησει αναλογα.
Μονο οταν η θεληση του ανθρωπου γινεται ολο και πιο λανθασμενη, οταν απομακρυνεται ολο και περισσοτερο απο τη Θεικη ταξη, τοτε ο Θεος αντιτασσεται. . . Τοτε η θεληση του ανθρωπου ειναι αδυναμη και δεν μπορει να υπερνικησει το θελημα του Θεου. . . τοτε δεν μπορει να εκτελεσει ο,τι θελει, και παρολα αυτα ο ανθρωπος θα εχει ευθυνη για τη λανθασμενη θελσηση του, γιατι εκεινη ειναι ελευθερη.
Η δυναμη για την εκτελεση της θελησης του θα διατεθει στον ανθρωπο παντα απο εκεινη την πλευρα στην οποια στρεφεται η θεληση του. Ο Θεος τον υποστηριζει οσο η θεληση του ειναι καλη. Ο αντιπαλος του Θεου ομως του δινει την εξουσια και τη δυναμη του οσο η θεληση του ανθρωπου ειναι προθυμη να ενεργησει για εκεινον εκτελωντας πραγματα που ειναι αντιθετα στη Θεικη ταξη. Τοθελημα του Θεου ομως επιβαλλεται οταν η ανθρωπινη θεληση αποτυχαινει εντελως και αυτο σημαινει κινδυνο για ολοκληρη την ανθρωποτητα. . . Τοτε το θελημα του Θεου θα ενεργησει φανερα και η θεληση του ανθρωπου δεν θα ειναι ικανη να αντιταχτει στο Θεικο θελημα, αφου αυτο μονο του κυριαρχει στον ουρανο και στη γη. . .
Αμην
2760 (31.5.1943)
Σκοπός των θεικών εντολών. . .
Αιώνια μακαριότητα. . .
Η εκπληρωση των Θεικων εντολων ειναι πρωτος ορος για εναν τροπο ζωης αναλογα με το θελημα του Θεου. Οι Θεικες εντολες ομως απαιτουν μονο την αγαπη του ανθρωπου, θα επρεπε αρα ο τροπος ζωης του ανθρωπου να ειναι συνεχης δραστηριοτητα αγαπης. . . Ο τελευταιος σκοπος της επιγειας ζωης ειναι να γινουν τα οντα ομοια με τον Θεο, η ουσια του Οποιου ειναι η αγαπη. Και αφου ο ανθρωπος ειναι ανηξερος οταν αρχιζει την επιγεια ζωη, οι Θεικες εντολες του δινονται ως γνωμονα για τον τροπο ζωης του, και στην ελευθερη θεληση του επιτρεπεται να ζησει τη ζωη του αναλογα η οχι. Χωρις αγαπη ομως κανενας ανθρωπος δεν θα μπορει να φτασει στη μακαριοτητα, και αρα ο τελευταιος σκοπος των Θεικων εντολων ειναι η εισοδος του ανθρωπος στην αιωνια μακαριοτητα. . .
Ο Θεος εδωσε τις εντολες Του για να μπορεσει να χαρισει στους ανθρωπους τη μεγαλη ευτυχια που εχει αιωνια διαρκεια, γιατι χωρις την αγαπη κανενας ανθρωπος δεν θα μπορει να γινει μακαριος. Απο μονος του θα επρεπε να γινει ετσι οπως ειναι απαιτουμενο για την εισοδο στο βασιλειο του φωτος, αλλα ο ανθρωπος ειναι αδυναμος, και η αγνοια του δεν θα ηταν κινητρο να διαμορφωσει μονος του την ψυχη του για το πνευματικο βασιλειο. Και για αυτο ο Θεος εδωσε στον ανθρωπο τις εντολες Του, για να θραφει με δυναμη μεσω της εκπληρωσης εκεινον και για να αλλαξει η ανηξερη κατασταση του και να λαβει γνωσεις ο ανθρωπος.
Αφου μολις εχει λαβει γνωσεις θα διαμορφωσει τον εαυτο του, δηλ. απο μονος του, για να γινει ομοιος με τον Θεο, θα προσπαθησει να προσαρμοστει στην αιωνια Θεοτητα, κατι που μπορει να γινει μονο μεσω δραστηριοτητας αγαπης. Τοτε δεν θα εχει πια αναγκη τις Θεικες εντολες, αφου μολις η καρδια του ειναι ικανη για αγαπη θα αισθανθει μεσα του την ορμη να εξασκησει την αγαπη γιατι ασταματητα η δυναμη του Θεου θα του εισρεει και αυτη η δυναμη θα τον ωθησει στη δραστηριοτητα αγαπης. Αρα οι Θεικες εντολες ειναι μονο ενα μεσο για να μπορεσει ο ανηξερος ανθρωπος να παραλαβει τη δυναμη του Θεου, με τον τροπο ωστε πρωτο θα αποδειξει τη θεληση του να παει κοντα στον Θεο και ο Θεος να μπορεσει μετα να του χαρισει αναλογα με τη θεληση αυτη.
Ειναι οι Θεικες εντολες η υποδειξη για τον στωστο δρομο, αφου μονο μεσω δραστηριοτητας αγαπης ο ανθρωπος παιρνει αυτον τον δρομο, στην αρχη ακομα ασυνειδητος σχετικα με την πνευματικη επιτυχια, ο οποιος ομως θα εχει ως αποτελεσμα ολο και πιο φωτεινες γνωσεις, το οποιο ειναι αποδειξη για τη δυναμη που εισρεει στον ανθρωπο απο τον Θεο. . . Ο Θεος θελει να εκπαιδευει τους ανθρωπους στην αγαπη και τους δινει τις εντολες Του, οι οποιες απαιτουν μονο αγαπη. . .
Οσο ο ανθρωπος ειναι ακομα μακρια απο τον Θεο θα αισθανθει οτι του ειναι βαρος αυτες οι εντολες, γιατι ο ιδιος δεν γνωριζει την αγαπη. Οταν του μαθαινεται στον ανθρωπο να προσεχει αυτες τις εντολες, θα νιωσει οτι πλησιαζει τον Θεο, ετσι ωστε να εκπληρωσει τις εντολες του Θεου ολο και πιο εθελοντικα γιατι ενισχυεται απο τη δυναμη του Θεου και το πνευμα του φωτιζεται. Και για αυτο πρεπει να εκπαιδευτει στη δραστηριοτητα αγαπης για να την εκπληρωσει τελικα ο ανθρωπος απο την ελευθερη θεληση του και για να αποκτησει την κατασταση της γνωσης, της κατανοησης, που θα τον κανει ικανος να μπει στο πνευματικο βασιλειο.
Ειναι η δραστηριοτητα αγαπης ο μονος δρομος που οδηγει στον Θεο, και οι Θεικες εντολες δειχνουν αυτον τον δρομο στους ανθρωπους. Η εκπληρωση των εντολων αυτων δεν απαιτειται ομως ποτε αναγκαστικα. Οταν ο ανθρωπος θελει να τις αδιαφορησει θα μεινει σε σκοτεινη κατασταση του πνευματος. Δεν αναγκαζεται να εξασκησει την αγαπη, αλλα μονο μεσω βασανων και αγωνων κατα τη διαρκεια της επιγειας ζωης του υπενθυμιζεται να αναλαβει δραστηριοτητα αγαπης, γιατι ο Θεος δεν θελει να τον αφησει να χαθει.
Για αυτο του παρουσιαζονται ξανα και ξανα οι Θεικες εντολες, ξανα και ξανα η σκεψη του επηρεαζεται, και ξανα και ξανα βρισκεται σε καταστασεις οπου μπορει να εκτελεσει εργα αγαπης για να δοκιμασει στον εαυτο του τι αποτελεσματα θα εχει η δραστηριοτητα αγαπης. . . αφου απο την εκπληρωση των εντολων εξαρταται η πνευματικη κατασταση του και απο αυτην η εισοδος στην αιωνια μακαριοτητα. . . . Αμην
Η αρχέγονη ουσία της δημιουγίας είναι η αγάπη. . .
Απο το τιποτα εγινε ο κοσμος. Ειναι αυτο ενα μυστικο που μενει αναποκαλυπτο στον ανθρωπο, το πνευμα του οποιου ειναι αξυπνητο. Δεν υπηρχε τιποτα εκτος απο το θελημα του Θεου, και αυτο εκανε να γινουν ολα οσα παρουσιαζονται στις ανθρωπινες αισθησεις ως ορατα δημιουργηματα στο μεγαλο συμπαν. Το θελημα του Θεου και η εξουσια Του εκτελεσαν το θαυμα της δημιουργιας. Αλλα στον ανθρωπο στη γη και το θελημα και η εξουσια του Θεου του ειναι αδιανοητοι οσον καιρο ο ιδιος ειναι αδυναμος και αβουλος γιατι ειναι μακρια απο τον Θεο. . .
Μονο οταν πλησιαζει τον Θεο θα λαβει σχετικες γνωσεις, μονο οταν πλησιαζει τον Θεο θα καταλαβει καλυτερα την ουσια του Θεου, και μονο τοτε θα καταλαβει οτι απο την εξουσια και το θελημα του Θεου προηρθαν τα παντα. Και αυτη η δημιουργικη δυναμη ειναι μια οντοτηα που ειναι ικανη για σκεψη και που μεσω του θεληματος της κανει να γινουν μορφη οι σκεψεις της. . . Δεν χρειαζεται τιποτα, αλλα μονο και μονο το θελημα φτανει για να γινει κατι που πριν δεν ηταν. . .
Η δημιουργικη εξουσια, η οποια μεσω του θεληματος της χαρακτηριζεται ως οντοτητα, ειναι δηλ. η πηγη μιας ανεξαντλητης δυναμης, αφου συνεχεια ερχονται στην υπαρξη καινουριες δημιουργιες, πρεπει να τις κατορθωσει μια δυναμη, την οποια το θελημα καθορισε να παρει μια συγκεκριμενη μορφη. Και αφου το θελημα εχει και αξεπεραστη σοφια, οι δημιουργιες πρεπει να ειναι παρα πολυ σκοπιμες και εξυπνες και στη συνθεση τις και στον προορισμο τις. Πρεπει να υπηρετουν εναν σκοπο αφου μια σοφη δημιουργικη δυναμη δεν θα δημιουργησει τιποτα χωρις σκεψη. Πρεπει αρα να αναγνωρισει ο ανθρωπος αυτη τη δημιουργηκη δυναμη μεσα σε ολα οσα τον περιστοιχιζουν. . . Αφου δεν μπορει να απαρνηθει αυτη τη δυναμη, αλλιως δεν θα υπηρχε τιποτα απο οσα υπαρχουν.
Το αν ομως ο ανθρωπος αναγνωριζει τη σοφια του δημιουργου εξαρταται απο τη θεληση του να διεισδυσει σε βαθυτερες γνωσεις. . . Πρεπει να παρατηρει ο,τι γινεται γυρω του. . . πρεπει να χρησιμοποιει το νου του με σωστο τροπο, πρεπει να οδηγει τις σκεψεις του προς τον αιωνιο δημιουργο για να εισρευσει η δυναμη και σε εκεινον, για να καταλαβει τη σκοπιμοτητα οσων τον περιστοιχιζουν. Θα μπορεσει να καταλαβει τη σοφια του Θεου μονο αν ασχοληθει πιο εντονα με τα διαφορα δημιουργικα εργα, αν προσπαθησει να καταλαβει τον προορισμο τους, αρα αν επιδιωξει να καταλαβει ποιο ηταν το αιτιο του συγκεκριμενου δημιουργηματος. Τετοιες γνωσεις ομως μπορουν να διαδοθουν μονο σε εκεινον τον ανθρωπο το πνευμα του οποιου μπορει να γινει δραστικο μεσα του. . . Και σε εκεινον θα φανερωθουν και η εξουσια και η δυναμη του Θεου, το θελημα και η σοφια Του καθως και η μεγιστη αγαπη Του, η οποια ειναι η αρχη ολοκληρης της δημιουργιας. . .
Αρα η αγαπη ειναι η αρχεγονη ουσια του καθε δημιουργικου εργου, που δεν ειναι μεν υλη αλλα που γινεται υλη μεσω του θεληματος του Θεου. Η αγαπη ειναι πνευματικη δυναμη, δεν ειναι τιποτα υλικο αλλα κατι αιθεριο, το οποιο ο ανθρωπος δεν μπορει ακομα να φανταστει. Η αγαπη ειναι το ουσιαστικο και για αυτο και η αρχεγονη ουσια της δημιουργιας, καθως και η ουσια της Ιδιας της αιωνιας Θεοτητας ειναι η αγαπη. Ειναι η δημιουργια αρα η ακτινοβολια της αιωνιας αγαπης και συνεπως μιας αφανταστης δυναμης, που ειναι ικανη να κανει τα παντα.
Ο ανθρωπος και ολα τα ορατα γυρω του ειναι η δυναμη αυτη στην πιο χοντρη μορφη της, δηλ. ξεκινησε απο τον Θεο πριν απο αιωνιοτητες, χαθηκε στο απειρο, στραφηκε προς τον αντιπολο του Θεου. . . προς τη δυναμη που ως αρχεγονο δημιουργιμα του Θεο, ως πνευμα με επισης ελευθερη θεληση, πηρε αρνητικη σταση απεναντι στον Θεο. . . Και με αυτον τον τροπο η δυναμη απο τον Θεο εχασε την αρχικη της φυση. Προσαρμοστηκε στη θεληση του αντιπαλου του Θεου και, για να αποκτησει ξανα την αρχικη φυση της, χρησιμοποιηθηκε για τη δημιουργια ολων οσων ειναι ορατα στον ανθρωπο.
Και αυτη η δυνατοτητα μεταμορφωσης ειναι ο σκοπος και ο στοχος ολοκληρης της δημιουργιας, για να βρει τον δρομο πισω στον Θεο η δυναμη που ξεκινησε απο τον Θεο. Η δυναμη του Θεου ειναι εποικοδομητικη και διαμορφωτικη, η δυναμη του αντιπαλου Του ειναι καταστροφικη. Ο Θεος μπορει να κανει να γινει μορφη η δυναμη που ξεκινα απο Εκεινον, και το κανει γιατι η ουσια Του ειναι η πιο μεγαλη αγαπη και σοφια.
Ο αντιπαλος του Θεου χρησιμοποιει τη δυναμη του μονο για να χωρισει αυτα που ανηκουν στον Θεο απο Εκεινον, να καταστρεψει τη Θεικη ταξη, αφου η δυναμη του, που καποτε ηταν και αυτη αγαπη, μεταμορφωθηκε στο αντιθετο μεσω της θελησης του, σε αναποδη αγαπη προς τον εαυτο του και μισος για ολα οσα βρισκονται εκτος του εαυτου του. Η αγαπη του προσπαθει να παρακινησει να στραφουν προς εκεινον ολα οσα ξεκινουν απο τον Θεο για να αυξηθει η δυναμη του, αλλα δεν στρεφεται προς εκεινα που επιθυμει με αγαπη, αλλα προσπαθει να τα καταστρεφει. . .
Και αφου μονο η αγαπη ειναι η αρχικη πηγη του καθε δημιουργικου εργου, ο αντιπαλος του Θεου δεν θα μπορεσει ποτε να πλασει ορατες δημιουργιες, αφου μονο το τελειο πνευματικο, που ειναι εντελως ενα με τον Θεο, εχει αυτη την εξουσια. Ο αντιπαλος του Θεου ομως στερηθηκε αυτη την εξουσια μεσω της αρνητικης εναντιον του Θεου θελησης του, γιατι ετσι εχασε την αγαπη του, η δυναμη απο την οποια γινονται ολα τα πραγματα. Και ποτε δεν θα εχει ολες τις δυναμεις του οσο του λειπει η αγαπη, η οποια εχει την εκβαση της στον Θεο, αφου η αγαπη μεταμορφωνει το πνευματικο σε ον ιδιο με τον Θεο, που μπορει να δημιουργει και να διαμορφωνει κατα τη θεληση του, η οποια θα ειναι παντα ιδια με το θελημα του Θεου. . .
Αμην
Η σχέση του Θεού με τα πλάσματά Του και τις δημιουργίες Του. . .
Το Πνευμα Που υπαρχει ανεκαθεν προσεχει το πιο μικρο γεγονος σε ολοκληρο το συμπαν. Ειναι απεραντα μεγαλο και παρολα αυτα συνδεεται στενα με το πιο μικρο, ειναι αφανταστο στην αγαπη και καλοσυνη Του, στη δυναμη και εξουσια Του. . . Ειναι τελειο, και η τελειοτητα στρεφεται προς το ελαχιστο, αλλιως θα ηταν ελληψη αγαπης, και η καθε ελληψη αποδειχνει ατελειοτητα. Αφου και το ελαχιστο ειναι δημιουργια Του, και το ελαχιστο ξεκινησε απο την αιωνια δυναμη της αγαπης Του και θα μενει για παντα στην αγαπη Του.
Και ειναι αυτη η μεγιστη αγαπη Του που δεν επιτρεπει να υπαρχει χωρισμος και. . . αν τα πλασματα Του επιδιωκουν τετοιον χωρισμο, ο Θεος τους κανει να νιωσουν, δηθεν μεμονομενα στη δημιουργια, την κατασταση τους χωρις δυναμη και εξουσια, η οποια ειναι το αποτελεσμα του χωρισμου απο τον Θεο, ετσι ωστε απο μονα του θα προσπαθησουν να ενωθουν ξανα με τον Θεο. . . Παρολα αυτα η συνδεση με τον Θεο ειναι παντα δεδομενη, μονο που δεν την καταλαβαινει το ον που θελει να μεινει χωριστο.
Και αυτο ειναι σημαδι οτι ο ανθρωπος, αρα το ον στην κατασταση της ελευθερης θελησης, απο μονος του δεν εχει πια δεσμο με τον Θεο. Ειναι αυτη μια κατασταση πληρους αγνοιας, μια κατασταση ατελειοτητας, αφου οσο πιο τελειος ειναι ο ανθρωπος, τοσο πιο ενωμενος με τον Θεο αισθανεται. . . το οτι ανηκει στον Θεο ειναι αναμφισβητητο για εκεινον γιατι εχει γνωσεις. Και μολις νιωθει οτι ανηκει στον Θεο θα καταλαβει τη σχεση του καθε δημιουργικου εργου με τον Θεο, αφου θεωρει τα παντα θελημα του Θεου που εχει γινει μορφη, και καταλαβαινει οτι ο Θεος δεν δημιουργησε τιποτα αυθαιρετα αλλα δημιουργησε και διαμορφωσε με την πιο σοφη μεθοδικοτητα και εδωσε στοχο και προορισμο στα εργα Του.
Συνεπως θα φροντιζει συνεχεια τις δημιουργιες και τα πλασματα Του, θα μαζευει τα πιο μικρα δημιουργηματα που στριφογυριζουν στο διαστημα και θα τα οδηγει ξαναενωμενα στον τελευταιο τους προορισμο. Δεν θα αφηνει το ελαχιστο πλασμα χωρις την προσοχη Του, αλλιως δεν θα μπορουσε να ονομαζεται τελειος, αλλιως δεν θα ηταν η αγαπη.
Ανθρωποι που ειναι μακρια απο τον Θεο ομως δεν αναγνωριζουν ουτε την αγαπη και τη σοφια του Θεου, ουτε την τελειτοτητα Του, γιατι τετοια χαρακτηριστικα θα επρεπε να αναφερουν σε ενα ον, και η πιστη σε τελειοτατο ον τους λειπει. Νομιζουν οτι ειναι μακρια απο τον Θεο, αρνιουνται την καθε σχεση της δημιουργιας με εναν Θεο, και προσπαθουν να εξηγουν τα παντα με την αποψη τους. Και συνεπως ως ανθρωποι μακρια απο τον Θεο ειναι και μακρια απο τις γνωσεις, την κατανοηση, αφου ο Θεος και η αληθεια ειναι ενα, και ο ανθρωπος μπορει να λαβαινει γνωσεις μονο οταν του μεταδιδεται η καθαρη αληθεια.
Αρα δεν ξερει για τον σκοπο και το στοχο οσων περιεχει η δημιουργια, και συνεπως θεωρει τα παντα τελειως μεμονομενα στο διαστημα και χωρις ελεγχο απο ανωτερο θελημα. . . Δηλ. δεν συμφωνει με μια συνδεση του δημιουργου με τα δημιουργηματα. Κι ετσι του λειπει επισης η πιστη σε δημιουργικηδυναμη που ειναι ον. Αφου σε ον με θεληση και σοφια θα επρεπε και να του αναγνωριστει μεθοδικη, σκοπιμη δημιουργια, κατι που ομως προυποθετει μονιμη επαφη των δημιουργηματων με τον δημιουργο τους.
Αφου ακομα και ο δραστηριος, δημιουργικος ανθρωπος θα προσπαθησει να βελτειωσει τα δημιουργηματα του τοσον καιρο ωσπου να ανταποκριθουν στον σκοπο που τους εχει δωσει. Και τοση ωρα ουτε ο Δημιουργος δεν θα μπορεσει να απομονωθει απο τη δημιουργια Του. Ολα τα ορατα δημιουργηματα στο συμπαν ειναι περιβληματα ατελων οντων που επιδιωξαν να φυγουν μακρια απο τον Θεο, που δεθηκαν στις διαφορες ουσιες τους μεσα στην υλη, μεσα στη στερεη μορφη, και που τωρα πρεπει να διανυσουν τον δρομο τους στη γη για να αποκτησουν την απελευθερωση απο αυτη τη μορφη, δηλ. να επιδιωξουν να πανε και παλι κοντα στον Θεο, απο τον Οποιο πιστεψαν οτι θα μπορουσαν να απομακρυνθουν.
Και ο Θεος φροντιζει το καθε ον που ειναι ετσι δεμενο με ατελειωτη στοργη σε ολη του την πορεια στη γη. Τιποτα δεν Του ειναι παρα πολυ μικρο η ασημαντο για να μην το πιασει η αγαπη Του. Ακομα περισσοτερο ομως φροντιζει τον καθε ανθρωπο. . . Οδηγει την καθε μοιρα, το θελημα Του προισταται το καθε γεγονος, και χωρις το θελημα η την αδεια Του τιποτα δεν μπορει να διαλυθει η να χαθει οσο η περιοδος αναπτυξης του δεν εχει ακομα τελειωσει. . .
Αμην
Ενσάρκωση. . .
Διάθεση κινούμενη από παρορμήσεις. . .
Προηγούμενα στάδια. . .
Η ενσαρκωση μιας ψυχης μπορει να γινει τοτε οταν εχουν μαζευτει μεσα της ολες οι ουσιες που εχουν διανυσει τον δρομο τις στη γη μεσα σε καθε λογης δημιουργηματα και που εχουν αναπτυχτει με τετοιον τροπο. Το καθε δημιουργικο εργο πρεπει να αντιπροσωπευτει στην ψυχικη του ουσια για να μπορεσει να ενσαρκωθει. . . δηλ. το ανθρωπινο κορμι γινεται τωρα το περιβλημα τετοιας ψυχης που περιεχει μεσα της ολα τα δημιουργικα εργα σε μινιατουρα. Η προηγουμενη, ατελειωτη πορεια στη γη καταφερε την ενωποιηση ολων αυτων των ουσιων, και αυτες τωρα περιμενουν την τελευταια τις ενσαρκωση. Γινονται ψυχη μεσα σε ανθρωπινη εξωτερικη μορφη για να περασουν το τελευταιο σταδιο της αναπτυξης τις.
Η ενσαρκωση αυτη εχει διαφορετικη διαρκεια σχετικα με την κατασταση ωριμοτητας των διαφορων ουσιων, οι οποιες στα προηγουμενα σταδια τις κατειχαν ηδη μια συγκεκριμενη ελευθερια αν και αναγκαστηκαν απο το θελημα του Θεου να πληρωσουν το καθηκον τις. Ομως στα τελευταια σταδια πριν απο την ενσαρκωση ως ανθρωπος αυτη η αναγκαστικη κατασταση χαλαρωθηκε ολο και περισσοτερο ετσι ωστε συγκεκριμενες παρορμησεις να μπορεσουν να πραγματοποιηθουν πιο συγκρατημενα η και πιο εντονα, και αυτο ειχε ως αποτελεσμα υψηλοτερο η χαμηλοτερο βαθμο ωριμοτητας, ο οποιος με τη σειρα του προοριζει τη διαρκεια της τελευταιας ενσαρκωσης ως ανθρωπος.
Ολες οι ψυχικες ουσιες ομως επιδιωκουν αυτη την τελευταια ενσαρκωση στη γη γιατι, μολις εχουν ενωθει να γινουν ανθρωπινη ψυχη, ξερουν οτι η ανθρωπινη εξωτερικη μορφη τις θα ειναι το τελευταιο υλικο περιβλημα τις και οτι μετα απο αυτο θα μπορεσουν να απελευθερωθουν απο τον καθε επιγειο δεσμο.
Και για αυτο η ψυχη τωρα παραμενει εκει οπου της προσφερεται η ευκαιρια να ενσαρκωθει. Για ευνοητους λογους θα παραμεινει εκει οπου ο χαρακτηρας των ανθρωπων μοιαζει με την κατασταση ωριμοτητας της, δηλ. οπου υπαρχουν οι ιδιες παρορμησεις και τα ιδια χαρακτηριστικα μεσα στους ανθρωπους που υπαρχουν και στην ιδια. Κατι που δεν αποκλειει ομως οτι μια ψυχη με αλλες προδιαθεσεις προσπαθει να ενσαρκωθει σε περιβαλλον ανθρωπων με διαφορετικα χαρακτηριστικα για να επιταχυνει αυτη την ενσαρκωση. Τοτε ομως συχνα αντιμετωπιζει μεγαλυτερα προβληματα κατα τη διαρκεια της επιγειας ζωης της, γιατι δεν ανταποκρινεται στις απαιτησεις.
Αφου ομως η ψυχη ξερει απο πριν για την επιγεια ζωη της, δεν εμποδιζεται αν μονη της κανει την επιλογη της, αφου σε καθε ενσαρκωση εχει στη διαθεση της τα βοηθηματα για να αποκτησει την τελικη της ωριμοτητα. Ως αποτελεσμα των προηγουμενων διαφορων μορφων ζωης, εχει μεσα της την καθε προδιαθεση, μονο σε διαφορετικη ενταση, και τωρα στη ζωη της ως ανθρωπος μπορει να ενυσχυσει η να ελαττωσει αυτες τις προδιαθεσεις, αναλογα με τη θεληση της. Δεν ειναι δηλ. ανικανη,και της διαδιδεται η δυναμη αναλογα επισης με τη θεληση της.
Αν ομως ειναι χλιαρη στην επιδιωξη της θα μεινει στην ιδια κατασταση ωριμοτητας οπως πριν απο την ενσαρκωση της ως ανθρωπος, και τοτε η ενσαρκωση δεν θα της εχει αποφερει αναπτυξη στα υψη.Στο θανατο της θα απελευθερωθει μεν απο το σωματικο της περιβλημα, αλλα θα ειναι ακομα δεμενη στον υλικο κοσμο απο τους λαχταρες και παρορμησεις της, τις οποιες θα επρεπε να ξεπερασει στην επιγεια ζωη. Αρα δεν επωφεληθηκε απο την ενσαρκωση της στη γη, και αυτο θα της προκαλεσει κατασταση απεριγραπτης μετανοιας οταν καταλαβαινει οτι εχει χασει το δικαιωμα να γινει παιδι του Θεου απο δικη της απερισκεψια και δεν θα μπορεσει πια να το αποκτησει. Αν και στον αλλον κοσμο θα εχει ακομα ατελειωτες ευκαιριες να φτασει στην αντιληψη του Θεου.
Αλλα μια ενσαρκωμενη ψυχη θα πρεπει καποτε να λογοδοτησει στον Θεο για το πως επωφεληθηκε απο τις ευκαιριες στη γη και ποιες πνευματικες επιτυχιες εχει σημειωσει ως το θανατο της, αφου η ενσαρκωση ως ανθρωπος ειναι παρα πολυ μεγαλη χαρη. Ειναι δωρο που θα επρεπε να το εκτιμησει ο ανθρωπος κανοντας τα παντα για να προωθησει την αναπτυξη του, αφου δεν θα γυρισει πια στη γη οταν την εχει εφκαταλειψει. . . Αμην
Βούληση του ανθρώπου να ζήσει. . .
Φόβος θανάτου. . .
Μεσα στον ανθρωπο υπαρχει δυνατη βουληση να ζησει οσο η ωριμοτητα της ψυχης του ειναι πολυ χαμηλη. Και αυτο ειναι κατανοητο γιατι ο κοσμος τον κρατα ακομα στα δεσμα του και τον κοροιδευει με τη δηθεν εκπληρωση των επιθυμιων του. Του φαινεται πολυ δυσκολο του ανθρωπου να παρατησει την επιγεια ζωη του οσο του λειπει η πιστη στη συνεχεια της ζωης μετα το θανατο, αφου τετοια πιστη τον βοηθα να θεωρησει διαφορετικα ολοκληρη τη ζωη στη γη.
Ανθρωπος με βαθια πιστη θεωρει την επιγεια ζωη μονο ενδιαμεσο σταθμο, σχολειο που πρεπει να το περασει για να τον υποδεχτουν στο βασιλειο οπου θα αρχισει η πραγματικη ζωη. Και αυτη η πιστη θα του δωσει και τη δυναμη να ξεπερασει ολα τα εμποδια και ολες τις δυσκολιες της επιγειας ζωης, ενω ανθρωπος χωρις πιστη συχνα καταρρεει απο τετοιες και πετα τη ζωη του υποθετοντας οτι θα μπορεσει ο ιδιος να τη τελειωσει οριστικα.
Οποιος εχει βαθια πιστη θα δωσει ευκολα τη ζωη του αφου η προσοχη του ειναι στραμμενη στη ζωη μετα τον θανατο του κορμιου και η λαχταρα του επιδιωκει την ενωποιηση με τον Θεο, γιατι νιωθει οτι αυτο μονο θα ειναι η πραγματικη ζωη.??Οσο ο ανθρωπος προσεχει τη γη και τα αγαθα της η επιδιωξη του να ανεβει στα υψη εμποδιζεται, λαχταρα τον κοσμο με ολες τις αισθησεις του, και η ιδεα οτι θα πρεπει να φυγει καποτε απο αυτον τον κοσμο του ειναι αβασταχτη και τον στενοχωρει. Και απο αυτο μπορουμε να συμπερανουμε στη πνευματικη του κατασταση, αφου η αγαπη για τον κοσμο εμποδιζει την αγαπη για τον Θεο και τον πλησιον, και τοτε ο ανθρωπος ειναι ακομα πολυ ανωριμος πνευματικα, δηλ. η ψυχη του δεν εχει βρει ακομα την ενωση με το πνευμα μεσα της, δεν εχει γνωσεις και δεν ξερει τιποτα καλυτερα απο την επιγεια ζωη.
Και τοτε η καθε σκεψη που εχει σχεση με τον θανατο τον φοβεριζει, θελει να ζησει για να απολαυσει, λαχταρα τα αγαθα του κοσμου και αδιαφορει τα πνευματικα αγαθα. Και ειναι αυτη πολυ χαμηλη κατασταση που πρεπει να επικριθει, αφου ετσι ο ανθρωπος κινδυνευει παρα πολυ να χασει τη ζωη του και επιγεια και πνευματικα.
Αφου οταν δεν χρησιμοποιει την επιγεια ζωη για να βρει την ενωση του με τον Θεο, τη ζει ματαια, και πρεπει για αυτο να δωσει νωριτερα την επιγεια ζωη του για να μην βυθηστει μεσα στην πιο βαθια αγαπη για την υλη, κατι που αντιστοιχει σε πνευματικο θανατο. Αφου η επιγεια ζωη ειναι χαρη, του δινεται στον ανθρωπο για την αναπτυξη της ψυχης και για να ξεπερασει την υλη για να μπορεσει να μπει στο πνευματικο βασιλειο. . . Οταν ομως ο ανθρωπος αδιαφορει το πραγματικο του καθηκον στηγη, τοτε μονος του δενεται στην υλη και πρεπει με τη βια να ξεκολληθει απο εκεινη με τον τροπο του τελειωματος της επιγειας ζωης του.
Οσον καιρο η ιδεα του θανατου του κορμιου ειναι αβασταχτη για τον ανθρωπο δεν καταλαβαινει το πραγματικο του καθηκον στη γη. Η βουληση του να ζησει ειναι τοσο δυνατη για να κανει τα παντα να προστατευσει τη ζωη του, για να την παρατεινει πιστευοντας οτι αυτο εξαρταται απο εκεινον, και συναμα φοβαται να πρεπει να τη χασει προωρα. Μονο στην αντιληψη του αλλου κοσμου και με την πιστη στη συνεχεια της ζωης ο θανατος αρχιζει να χανει τον τρομο του, αφου τοτε ο ανθρωπος καταλαβαινει οτι η επιγεια ζωη του ειναι μονο ενα πρωτο σταδιο για την πραγματικη ζωη, η οποια θα εχει αιωνια διαρκεια. . .
Αμην